Απόδραση ή αγριανθρωπισμός;
Τα "hardcore" mode υποτίθεται ότι αυξάνουν τον ρεαλισμό, προσθέτοντας σωματικές επαφές, ένταση και, σε πολλές περιπτώσεις, ακραία μορφή φόβου. Όμως, αυτό που ξεκίνησε ως ένα απλό στοιχείο εμβύθισης έχει γίνει δικαιολογία για άτομα που θέλουν να «φάνε ξύλο» ή να βιώσουν βία σε ελεγχόμενο περιβάλλον.
Δε μιλάμε πια για μια εμπειρία τρόμου, αλλά για σκηνές που θυμίζουν underground αγώνες επιβίωσης. Ορισμένοι μπαίνουν στα δωμάτια απόδρασης όχι για να λύσουν γρίφους, αλλά για να δεχτούν χτυπήματα, πνιξίματα, δαγκώματα ακόμα και πραγματικό πόνο. Και το χειρότερο; Το θεωρούν «μαγκιά».
Τα "hardcore" mode υποτίθεται ότι αυξάνουν τον ρεαλισμό, προσθέτοντας σωματικές επαφές, ένταση και, σε πολλές περιπτώσεις, ακραία μορφή φόβου. Όμως, αυτό που ξεκίνησε ως ένα απλό στοιχείο εμβύθισης έχει γίνει δικαιολογία για άτομα που θέλουν να «φάνε ξύλο» ή να βιώσουν βία σε ελεγχόμενο περιβάλλον.
Δε μιλάμε πια για μια εμπειρία τρόμου, αλλά για σκηνές που θυμίζουν underground αγώνες επιβίωσης. Ορισμένοι μπαίνουν στα δωμάτια απόδρασης όχι για να λύσουν γρίφους, αλλά για να δεχτούν χτυπήματα, πνιξίματα, δαγκώματα ακόμα και πραγματικό πόνο. Και το χειρότερο; Το θεωρούν «μαγκιά».
Μήπως κάτι λείπει από τη νεότερη γενιά;
Ίσως μια βαθύτερη αιτία πίσω από αυτό το φαινόμενο να είναι το γεγονός ότι η σημερινή νεολαία δεν έχει βιώσει τη σωματική τιμωρία που ήταν συνηθισμένη σε παλιότερες γενιές. Κάποτε, οι γονείς και οι δάσκαλοι έβαζαν «όρια» με αυστηρούς, και συχνά βίαιους, τρόπους. Σήμερα, η διαπαιδαγώγηση έχει αλλάξει – και καλώς, αφού η σωματική τιμωρία έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική και επιβλαβής.
Ωστόσο, ίσως κάποιοι νέοι, μην έχοντας γνωρίσει ποτέ την εμπειρία του «έλα εδώ να σου δείξω εγώ», να αναζητούν έντονα συναισθήματα και δοκιμασίες αντοχής σε ελεγχόμενα περιβάλλοντα. Αντί να δοκιμάζουν τη λογική τους, επιλέγουν να βιώσουν έναν ψευδο-κίνδυνο, ίσως για να νιώσουν ότι «αντέχουν», ότι είναι «σκληροί».
Ίσως μια βαθύτερη αιτία πίσω από αυτό το φαινόμενο να είναι το γεγονός ότι η σημερινή νεολαία δεν έχει βιώσει τη σωματική τιμωρία που ήταν συνηθισμένη σε παλιότερες γενιές. Κάποτε, οι γονείς και οι δάσκαλοι έβαζαν «όρια» με αυστηρούς, και συχνά βίαιους, τρόπους. Σήμερα, η διαπαιδαγώγηση έχει αλλάξει – και καλώς, αφού η σωματική τιμωρία έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική και επιβλαβής.
Ωστόσο, ίσως κάποιοι νέοι, μην έχοντας γνωρίσει ποτέ την εμπειρία του «έλα εδώ να σου δείξω εγώ», να αναζητούν έντονα συναισθήματα και δοκιμασίες αντοχής σε ελεγχόμενα περιβάλλοντα. Αντί να δοκιμάζουν τη λογική τους, επιλέγουν να βιώσουν έναν ψευδο-κίνδυνο, ίσως για να νιώσουν ότι «αντέχουν», ότι είναι «σκληροί».
Αυτή η τάση δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της διαπαιδαγώγησης, αλλά και της κουλτούρας του σοκ που κυριαρχεί σήμερα: extreme sports, horror festivals, survival challenges. Τα πάντα πρέπει να είναι πιο έντονα για να νιώσουν κάτι. Μήπως, λοιπόν, η κοινωνία έχει γίνει τόσο ασφαλής και αποστειρωμένη που κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν συνθήκες τεχνητού κινδύνου για να βιώσουν αδρεναλίνη;
Οι ιδιοκτήτες έχουν ευθύνη
Φυσικά, ευθύνη έχουν και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες των δωματίων απόδρασης που προωθούν τέτοιες «τραμπούκικες» εμπειρίες. Ξεκίνησαν να προσφέρουν πιο «ρεαλιστικές» εμπειρίες τρόμου, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, το πράγμα ξέφυγε. Αντί να δημιουργούν ατμόσφαιρα έντασης και μυστηρίου, καταλήγουν να εκμεταλλεύονται ανθρώπους που θέλουν να βιώσουν βία για... διασκέδαση.
Το κέρδος είναι ο προφανής λόγος. Οι ακραίες εμπειρίες πουλάνε, η αδρεναλίνη είναι εθιστική, και όσο πιο σοκαριστικό είναι ένα δωμάτιο, τόσο πιο viral γίνεται. Έτσι, αντί να επενδύσουν σε καλούς γρίφους, ποιοτικά σκηνικά και δημιουργικές ιστορίες, προτιμούν να βάζουν προσωπικό να «ξεσκίζει» τους παίκτες – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Και το ερώτημα είναι: υπάρχει κάποιο όριο; Ή μήπως σε λίγα χρόνια θα βλέπουμε δωμάτια απόδρασης, όπου θα ρίχνουν και καμιά αληθινή γροθιά, γιατί «έτσι είναι το hardcore mode»; Η ευθύνη βαραίνει τόσο αυτούς που δημιουργούν τέτοια σκηνικά όσο και αυτούς που τα υποστηρίζουν με την παρουσία τους. Αν δεν υπήρχε ζήτηση, δε θα υπήρχε και προσφορά.
Φυσικά, ευθύνη έχουν και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες των δωματίων απόδρασης που προωθούν τέτοιες «τραμπούκικες» εμπειρίες. Ξεκίνησαν να προσφέρουν πιο «ρεαλιστικές» εμπειρίες τρόμου, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, το πράγμα ξέφυγε. Αντί να δημιουργούν ατμόσφαιρα έντασης και μυστηρίου, καταλήγουν να εκμεταλλεύονται ανθρώπους που θέλουν να βιώσουν βία για... διασκέδαση.
Το κέρδος είναι ο προφανής λόγος. Οι ακραίες εμπειρίες πουλάνε, η αδρεναλίνη είναι εθιστική, και όσο πιο σοκαριστικό είναι ένα δωμάτιο, τόσο πιο viral γίνεται. Έτσι, αντί να επενδύσουν σε καλούς γρίφους, ποιοτικά σκηνικά και δημιουργικές ιστορίες, προτιμούν να βάζουν προσωπικό να «ξεσκίζει» τους παίκτες – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Και το ερώτημα είναι: υπάρχει κάποιο όριο; Ή μήπως σε λίγα χρόνια θα βλέπουμε δωμάτια απόδρασης, όπου θα ρίχνουν και καμιά αληθινή γροθιά, γιατί «έτσι είναι το hardcore mode»; Η ευθύνη βαραίνει τόσο αυτούς που δημιουργούν τέτοια σκηνικά όσο και αυτούς που τα υποστηρίζουν με την παρουσία τους. Αν δεν υπήρχε ζήτηση, δε θα υπήρχε και προσφορά.
Η Ελλάδα στα κορυφαία δωμάτια απόδρασης του κόσμου
Αξίζει να αναφερθεί πως, παρά αυτήν την αρνητική τάση, η Ελλάδα έχει κάποια από τα καλύτερα δωμάτια απόδρασης στον κόσμο! Πολλά ελληνικά δωμάτια βρίσκονται στις κορυφαίες θέσεις σε παγκόσμιες λίστες (δείτε εδώ), εντυπωσιάζοντας με την ατμόσφαιρα, τους γρίφους και τη σκηνοθεσία τους. Αυτή η διάκριση δείχνει ότι υπάρχει τεράστιο ταλέντο και φαντασία στον χώρο, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουμε στη χυδαιότητα και τον σαδισμό.
Κάποιοι ιδιοκτήτες έχουν κρατήσει την ποιότητα ψηλά, αλλά δυστυχώς, αυτοί που ακολουθούν την τάση του «ξυλοδαρμού» τραβούν όλη την προσοχή και δυσφημούν τον χώρο. Ίσως λοιπόν είναι ώρα για μια σοβαρή συζήτηση: escape room ή escape fight club;
Αξίζει να αναφερθεί πως, παρά αυτήν την αρνητική τάση, η Ελλάδα έχει κάποια από τα καλύτερα δωμάτια απόδρασης στον κόσμο! Πολλά ελληνικά δωμάτια βρίσκονται στις κορυφαίες θέσεις σε παγκόσμιες λίστες (δείτε εδώ), εντυπωσιάζοντας με την ατμόσφαιρα, τους γρίφους και τη σκηνοθεσία τους. Αυτή η διάκριση δείχνει ότι υπάρχει τεράστιο ταλέντο και φαντασία στον χώρο, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουμε στη χυδαιότητα και τον σαδισμό.
Κάποιοι ιδιοκτήτες έχουν κρατήσει την ποιότητα ψηλά, αλλά δυστυχώς, αυτοί που ακολουθούν την τάση του «ξυλοδαρμού» τραβούν όλη την προσοχή και δυσφημούν τον χώρο. Ίσως λοιπόν είναι ώρα για μια σοβαρή συζήτηση: escape room ή escape fight club;
Ώρα για αποδοκιμασία
Ίσως είναι καιρός να αναρωτηθούμε: μήπως κάποια πράγματα πρέπει να έχουν όρια; Αν η «διασκέδαση» απαιτεί να φας μπουνιές, να σε σέρνουν σαν σφαχτό και να καμαρώνεις γι’ αυτό, τότε κάτι δεν πάει καλά – όχι μόνο με αυτά τα δωμάτια απόδρασης, αλλά και με τους ανθρώπους που τα επιλέγουν.
Η λύση; Να επιστρέψουμε στην ουσία των δωματίων απόδρασης: παιχνίδι, σκέψη, στρατηγική και συνεργασία. Και αν κάποιοι θέλουν να βιώσουν βία, ας πάνε καλύτερα σε ένα ρινγκ με αληθινούς αντιπάλους – όχι σε ένα κακοστημένο θέατρο ψευτο-κακοποίησης.
Ίσως είναι καιρός να αναρωτηθούμε: μήπως κάποια πράγματα πρέπει να έχουν όρια; Αν η «διασκέδαση» απαιτεί να φας μπουνιές, να σε σέρνουν σαν σφαχτό και να καμαρώνεις γι’ αυτό, τότε κάτι δεν πάει καλά – όχι μόνο με αυτά τα δωμάτια απόδρασης, αλλά και με τους ανθρώπους που τα επιλέγουν.
Η λύση; Να επιστρέψουμε στην ουσία των δωματίων απόδρασης: παιχνίδι, σκέψη, στρατηγική και συνεργασία. Και αν κάποιοι θέλουν να βιώσουν βία, ας πάνε καλύτερα σε ένα ρινγκ με αληθινούς αντιπάλους – όχι σε ένα κακοστημένο θέατρο ψευτο-κακοποίησης.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.