Θα βγω στους δρόμους να φωνάζω,
δεν το περίμενα μπροστά μου να σε δω,
καλή μου εσύ, γλυκιά νεράιδα ξωτικένια,
το 'χεις πάρει μύτη; Έπεσα από άλλον πλανήτη
και γυρνάω κάθε μέρα στο σπίτι με ζόρικες διαθέσεις,
ναι, έλα κι εσύ αν μπορέσεις,
ν’ αγριέψουμε μαζί από χαρά πάνω σε ταράτσες και στέγες
κι απ’ την ανάποδη να βγούμε την πλευρά του καθρέφτη
που μας δείχνει μεγάλους,
για να βρούμε τους άλλους,
που θα μείνουνε για πάντα τους παιδιά
σαν νωπή πλαστελίνη, χωρίς να έχουνε ευθύνη.
Από τη Γη θα σε αρπάξω,
σαν τον προφήτη νιώθω ψεύτη τον καιρό
κι έρχεσαι εσύ γλυκιά νεράιδα ξωτικένια,
τυχερό μου να ‘σαι; Θα ‘ρθω να σε δω να κοιμάσαι
κι αν στο όνειρο σε φάω, μη φοβάσαι, σου έχω εξηγήσεις,
ναι, το αίνιγμά μου να λύσεις,
μια πεταλούδα, που κουνώντας τα φτερά, γίνεται σεισμός στη σελήνη
και στο μυαλό σου μπαίνει περιστροφικά
και φουσκώνει η εικόνα και σκάει,
το τηλέφωνο σπάει και η πίστη σου ριζώνει στην καρδιά
σε ασπρόμαυρα βράδια και υποσυνείδητα σκοτάδια.
Καρφί στα μάτια θα κοιτάξω,
για να διαβάσω της ψυχής σου το χρησμό,
χρυσή μου εσύ γλυκιά νεράιδα ξωτικένια,
θες να μάθεις κάτι; Έρχομαι με τ’ άσπρο μου άτι
από ένα μαγικό μονοπάτι μιας άγνωστης πατρίδας,
ναι, πολεμιστής της ελπίδας,
πως μία μέρα θα ‘ρθει για να θυμηθώ πάθη βρεφικής ηλικίας
κι απ’ του μαστού σου τη θηλή θα κρεμαστώ,
ασφαλής από πομπώδη λογάκια
και γλοιώδη ναζάκια, σε μιας στείρας συστολής τον παγετό,
ερευνώντας τους λόγους, παραληρώντας μονολόγους.
Θέλω τη μοίρα μου ν’ αλλάξω,
ξέρω ποιο κύμα θα με ρίξει στο κενό,
δεν είσ’ εσύ γλυκιά νεράιδα ξωτικένια,
μήπως θες να γίνεις; Έλα στη φωλιά μου να μείνεις,
του ανθού σου τους χυμούς να μου δίνεις και να σε προσκυνάω,
ναι, από αγάπη πονάω,
μια σοκολάτα μου ‘χει κάτσει στο λαιμό, θέλω στο γιαλό να σε πάω
και σλίπινγκ-μπαγκ σου έχω στρατιωτικό
και καφέ από κεχρί και κριθάρι,
φρυγανιές από στάρι και τ’ αστέρια γύρω δένουν το ρυθμό,
όπως στάζει το μέλι από μια σάρκινη κυψέλη.
Έναν παράδεισο θα φτιάξω,
να μπουσουλάω πέρα-δώθε σαν μωρό,
μωρό μου εσύ, γλυκιά νεράιδα ξωτικένια,
μ’ αγαπάς λιγάκι; Καίγομαι για ένα φιλάκι,
παγωτό σε ραγισμένο χωνάκι, στα πόδια σου θα στάξω,
ναι, στο άγγιγμά σου θ’ αλλάξω
και η μορφή μου θα θυμίζει ερπετό, αφιερωμένο για πάντα
σε κάποιον πράσινο κανίβαλο θεό,
που γυρνάει στη σπηλιά του να κλάψει,
στη φωτιά που θ’ ανάψει μ’ έναν φάλτσο, φλογοβόλο εμετό,
ζητιανεύοντας λίγη απ’ τη δροσιά που σε τυλίγει...
Δημήτρης Δουληγέρης
Πηγή: fr.scribd.com- antliamag.blogspot.gr - ClopYPastE.gr - ClopYandPastE.gr - ClopYandPastE.blogspot.com
0 comments
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.