Κυριακή στην Πλατεία Εκατονταπυλιανής. Κάθομαι σε ένα πάγκο και κοιτάζω. Λίγος κόσμος περπατά και πολλά αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα στο αλσύλλιο, πράγμα που σημαίνει πως η εκκλησία είναι γεμάτη από πιστούς.

Ξαφνικά το μάτι μου πέφτει σε ένα λευκό αντικείμενο στη μέση της πλατείας. Κοιτάζω καλύτερα και διακρίνω ένα λευκό πλαστικό πιάτο. Ξαπλωμένο με το πρόσωπο προς τα κάτω φαίνεται άψυχο. Δίπλα του περνά ένα ζευγάρι και το προσπερνά χωρίς να του δίνει σημασία. Λίγο αργότερα ένας ηλικιωμένος κύριος πέρασε ξυστά από το πιάτο, του έριξε μια γρήγορη ματιά και μετά συνέχισε.

Χωρίς να το καταλάβω, μετά από λίγο έγινα παρατηρητής των ανθρώπων που περνούσαν δίπλα από το πιάτο. Εντύπωση μου έκανε πως κανένας δεν έσκυψε να το σηκώσει παρόλο που στα 10 μέτρα υπήρχε κάδος σκουπιδιών. Σηκώθηκα, πλησίασα το μπρουμυτιασμένο πιάτο το σήκωσα και το έριξα στο σκουπιδοτενεκέ.

Την ίδια στιγμή σαν να μου φάνηκε πως εκείνο το φτηνό αντικείμενο είχε ζωή. Καθώς το έριχνα στο άνοιγμα του κάδου νόμισα πως μου χαμογέλασε. «Δεν είμαστε καλά, το πιάτο να είναι ζωντανό» σκέφθηκα. Αμέσως έπειτα είχα την αίσθηση ότι μου μίλησε και άκουσα ένα «Ευχαριστώ καλέ μου κύριε». Εδώ που τα λέμε, σε αυτόν τον τόπο συμβαίνουν τόσα πράγματα, γιατί να μην μιλάει και το πιάτο; Μήπως αν είχε φωνή δεν θα μου έλεγε «ευχαριστώ» που του εξασφάλισα στέγη; Ποιός ξέρει πόσες ώρες ήταν εκεί πεταμένο, με τη μούρη προς τα κάτω, χωρίς κανένας χριστιανός να μπει στον κόπο να το μαζέψει.

Αμ κι αυτός που το χρησιμοποίησε και χάρηκε την πίτσα ή το χάμπουργκερ, δεν σκέφτηκε πως θα 'πρεπε κι αυτό να πάει στη θέση του; Εκείνος με το στομάχι γεμάτο πήγε σπίτι του, είδε τηλεόραση και στρώθηκε για ύπνο, ενώ το καημένο το πιάτο έμενε εκτιθέμενο στην υγρασία και στο αγιάζι ολόκληρο βράδυ και αρκετές ώρες το πρωί.

Ξανασηκώθηκα από τον πάγκο, πλησίασα τον κάδο και το τράβηξα προς τα έξω. Ήθελα να μάθω την προέλευση του. Διάβασα: Made in Italy. «Καημένο πιάτο, αν έμενες στη χώρα σου θα σου φέρονταν με καλύτερο τρόπο» σκέφτηκα και το ξανάσπρωξα στο άνοιγμα του κάδου.

Εκείνη την ώρα άρχισαν να βγαίνουν οι πιστοί από την εκκλησία. Πολλοί διέσχισαν την πλατεία και πέρασαν ακριβώς πάνω από το σημείο που βρισκόταν πριν από λίγο το λευκό πιάτο. Κανένας τους βέβαια δεν πρέπει να πρόσεξε τη διαφορά, δηλαδή, ότι το πιάτο έλειπε. Μα πώς να το αντιληφθούν όταν προηγουμένως είχαν περάσει από πάνω του και το κοίταξαν με αδιάφορο βλέμμα, ή έκαναν πως δεν το είδαν, αλλά ίσως και κανένα παιδάκι να το κλώτσησε.

Ίσως όμως και μερικοί για να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη σκέφθηκαν πως «σε λίγο θα το μαζέψει ο Δήμος» ή ακόμα να είπαν μέσα τους: «Βρε κοίταξε τί χάλι έχουμε, γινόμαστε ρεζίλι στους τουρίστες. Τί αναίσθητος κόσμος είναι αυτός που δεν αγαπάει τον τόπο του».

Αυτά λοιπόν συνέβηκαν την Κυριακή το πρωί όταν ένα λευκό πλαστικό πιάτο μου θύμισε τους τρόπους καλής συμπεριφοράς, γιατί, μεταξύ μας και εγώ σαν τους άλλους είμαι. Ίσως και εγώ να μην το μάζευα αν δεν είχα υπόψη μου να γράψω αυτό το κείμενο.

Πηγή: fileleutheros.pblogs.gr