Είναι κοινά αποδεκτό από το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής κοινότητος ότι η ηλικία της Σελήνης είναι ίδια με αυτήν της γης, δηλαδή 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια. Θα δούμε όμως μερικά προβλήματα που δημιουργούνται με την παραδοχή αυτή.
Κατά τη δεκαετία του ’60 ο κόσμος ετοιμάζετο πυρετωδώς για την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στο δορυφόρο μας - τη Σελήνη. Ένας από τους παράγοντες που έπρεπε να ληφθεί υπ’ όψιν ήτο ο τύπος του εδάφους για την προσεδάφιση (ή προς-σελήνωση γιατί πάντως προσγείωση δεν ήταν…)
Γνωρίζουμε ότι στο ηλιακό μας σύστημα πλανάται παντού μια σκόνη – η λεγομένη κοσμική σκόνη. Εκείνη την εποχή δεν είχε εγκατασταθεί τίποτα στη Σελήνη, οπότε όλες οι παρατηρήσεις – και τα συμπεράσματα- έπρεπε να γίνουν απ’ τη γη. Υπέθεσαν λοιπόν ότι αφού η σελήνη δεν έχει ατμόσφαιρα, όλα τα σωματίδια που εισέρχονται στο βαρυτικό της πεδίο πέφτουν στο έδαφος – πράγμα πολύ λογικό. Αν μετρούσαν τον ρυθμό εισροής σκόνης στη γη σκέφτηκαν ότι περίπου το 1/6 αυτού του ποσού θα έπεφτε στη σελήνη, ακριβώς επειδή έχει το 1/6 της εντάσεως του βαρυτικού πεδίου της γης. Επειδή όμως η γη έχει ατμόσφαιρα η οποία «καίει» τα σωματίδια λόγω τριβής=υπερθέρμανσης, η μέτρηση έγινε από δορυφόρο. Υπεύθυνος της NASA για αυτό το πρόβλημα ήταν ο Δρ. Herbert A. Zook.
Αφού βρήκαν μια τιμή για τον ρυθμό εισροής της κοσμικής σκόνης στη σελήνη, την πολλαπλασίασαν επί 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια για να βρουν το βάθος της σκόνης που είχε συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια στην επιφάνεια της σελήνης. (Βεβαίως η λέξη «πολλαπλασίασαν» είναι απλούστευση, γιατί οι υπολογισμοί που έκαναν ήταν πολύ πιο πολύπλοκοι, λαμβάνοντας υπ' όψιν το μέγεθος των σωματιδίων από 10-13 γραμμάρια μέχρι 1019 γραμμάρια, δηλαδή μετεωρίτες που σχημάτισαν κρατήρες στη σελήνη).
Για να μην μακρηγορώ παραθέτω ενδεικτικά τις απόψεις δύο επιστημόνων της εποχής σχετικά με το θέμα. Δείτε τι έγραψε ο Isaac Asimov το 1959, ο μεγαλύτερος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας και πρώην πρόεδρος της American Humanist Association:
“I get a picture, therefore, of the first spaceship picking out a nice level place for landing purposes, coming in slowly downward tail-first and sinking majestically out of sight” (1)
(Ελεύθερη Απόδοση) «Φαντάζομαι μια εικόνα λοιπόν, του πρώτου διαστημοπλοίου να διαλέγει ένα καλό επίπεδο μέρος για προσεδάφιση και κατεβαίνοντας αργά με την ουρά πρώτα, να βυθίζεται μεγαλόπρεπα μέχρι να χαθεί απ’ το οπτικό πεδίο»
Επίσης, ο Raymond Lyttleton πίστευε ότι μόνο από τη διάβρωση των σεληνιακών πετρών από ακτίνες UV και X θα έπρεπε να έχει σχηματιστεί στρώμα σκόνης αρκετών μιλίων! (“during the age of the Moon be sufficient (η διάβρωση) to form a layer over it several miles deep”)(2)
Αυτά πίστευαν τότε οι επιστήμονες. Και η πίστη αυτή ήταν τόνο ισχυρή, ώστε παρόλο που έστειλαν μη-επανδρωμένες αποστολές από το 1964-1968, είχαν ακόμη αμφιβολίες για το βάθος της συσσωρευμένης σκόνης. Αυτό εξάλλου συμπεραίνεται και από τον σχεδιασμό του Lunar Lander του Apollo 11: τα τρία πόδια του κατέληγαν σε πιάτα (για να μεγαλώσει η επιφάνεια) και όχι σε αιχμές που είναι καταλληλότερες για βραχώδες έδαφος. Επίσης η σκάλα ήτα κατά 1 μέτρο κοντύτερη, γιατί πίστευαν ότι θα εβυθίζετο τουλάχιστον τόσο σε σκόνη. (Ο Νηλ Άρμστρονγκ πήδησε από το Lunar Lander στο θρυλικό βίντεο της πρώτης επανδρωμένης αποστολής).
Η έκπληξη
Η επιστημονική κοινότητα εξεπλάγη όταν διαπίστωσε ότι η σκόνη ήταν 5-6 εκατοστά, δηλαδή βάσει του υπολογισμένου ρυθμού, συσσώρευση λίγων χιλιετιών! Έτσι βάλθηκαν να ξαναμετρήσουν τον ρυθμό εισροής με τη βοήθεια των νέων στοιχείων - αφού απέκλεισαν το ενδεχόμενο το λάθος να ήταν στην ηλικία των 4,6 δισεκαταμμυρίων ετών (γιατί άραγε;) Τα νέα στοιχεία ήταν:
1. Η χημική ανάλυση των πετρών από τη σελήνη
2. Σεισμόμετρα τοποθετήθηκαν σε διάφορα σημεία της σελήνης
3. Οι μάζες των μετεωριτών υπολογίστηκαν με μεγαλύτερη ακρίβεια λόγω της ακριβεστέρας μετρήσεως των διαστάσεων των κρατήρων.
Δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Η χημική ανάλυση των πετρών και της σκόνης έδειξε ότι μόλις το 1/67ο ήταν από μετεωρίτες και κοσμική σκόνη. Το υπόλοιπο ήταν κονιορτοποιημένη σεληνιακή πέτρα, λόγω της μεγάλης ταχύτητας πρόσπτωσης των μετεωριτών. Τελικά, αυτό που μετρήθηκε το 1975 (3) και επιβεβαιώθηκε το 1993 (4) με μεγαλύτερη ακρίβεια (τα σεισμόμετρα μετέδιδαν πληροφορίες για προσκρούσεις μετεωριτών μάζης 102 – 106 γραμμαρίων) έδειχνε ότι βάσει της δεδομένης ηλικίας έπρεπε να υπάρχουν 315,02 μέτρα σκόνης στη Σελήνη! (πίνακας 1)
Αργότερα θα δούμε και άλλα περίεργα με τη Σελήνη, που ανάγκασαν τους επιστήμονες
να αστειευτούν ότι η καλύτερη εξήγηση για τη Σελήνη είναι σφάλμα παρατήρησης, δηλαδή δεν υπάρχει φεγγάρι! (5)
Μάζα προσπίπτοντος σώματος (γραμμάρια) | 67 Χ Μάζα/Επιφάνεια Σελήνης |
10-13 – 10-6 (Από δορυφόρο) | 0,98 μέτρα |
10-6 – 102 (Προσέγγιση από γραφική παράσταση) | 3,17 μέτρα |
102 – 106 (Από σεισμόμετρα) | 0,01 μέτρα |
106 – 1019 (Από κρατήρες) | 310,86 μέτρα |
Σύνολον: | 315,02 μέτρα σκόνης! |
Πίνακας 1
Αναφορές
1. Isaac Asimov, “14 Million Tons of Dust Per Year”, Science Digest, Jan. 1959, p. 36
2. Raymond A. Lyttleton, “The Modern Universe”, New York, 1956, p. 72
3. Stuart Ross Taylor “Lunar Science: A Post-Apollo View”, New York, Pergamon Press Inc. 1975
4. “A Direct Measurement of the Terrestrial Mass Accretion Rate of Cosmic Dust”, Science, Vol. 262, 22/10/1993, p. 550-553
5. Jack J. Lissaver, “It’ s not easy to Make the Moon”, Nature, vol. 389, 25/9/97, p. 327-328 [The best explanation (for the moon) was observational error – the Moon does not exist!]
"Βουρδουνάρης" για το ClopYPastE blog
Πηγή: ClopYPastE.gr - ClopYandPastE.gr - ClopYandPastE.blogspot.com
Πηγή: ClopYPastE.gr - ClopYandPastE.gr - ClopYandPastE.blogspot.com
0 comments
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.