Ο πρώην δικαστής και συγγραφέας του βιβλίου “Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας” Θόδωρος Παναγόπουλος μιλά στην καθημερινή εφημερίδα της Κρήτης “Πατρίς” για το βιβλίο Ιστορίας που έγραψε.


“Η σημερινή πραγματικότητα δεν διαφέρει από το 1821, ακόμα και σήμερα διορίζονται ράφτες υπουργοί και ναύτες στρατηγοί...”

Δυστυχώς, η ιστορία που μας διδάσκουν είναι εν πολλοίς, μια εικονική, κατασκευασμένη, παραποιημένη ιστορία, που εξυπηρετεί σκοπιμότητες. Αυτές τις διαστρεβλώσεις, τις παραποιήσεις, τα ψέματα σκέφτηκα νʼ αποκαλύψω με το βιβλίο μου.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το βιβλίο του Θεόδωρου Παναγόπουλου με τίτλο «Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ενάλιος».

Ο συγγραφέας του βιβλίου, τέως δικαστής και δικηγόρος Ηρακλείου, τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε συστηματικά με την ιστορική έρευνα, σε μια προσπάθεια να βρει την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα της Επανάστασης του ʼ21, όπως αυτά παρουσιάζονται μέχρι σήμερα. Μέσα από την έρευνά του εντόπισε και παρουσιάζει στο βιβλίο του, άγνωστες σελίδες σχετικά με τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.

Η ιστορία ήταν πάντοτε το χόμπι του Θεόδωρου Παναγόπουλου, ο οποίος δεν έχανε ευκαιρία κατά τη διάρκεια του επαγγελματικού του βίου να ψάχνει και νʼ αναζητά το πώς και γιατί τα ιστορικά πρόσωπα έδρασαν έτσι ή αλλιώς, ή γιατί τα ιστορικά γεγονότα συνέβησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Ο Θεόδωρος Παναγόπουλος, ο οποίος αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πατρίς», έχει ήδη έτοιμο το επόμενο βιβλίο του, το οποίο, όπως λέει «αφορά στη σχέση γυναίκας - πατριαρχίας - θρησκείας διαχρονικά από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και την υποταγή της γυναίκας στα εξουσιαστικά συστήματα μιας πατριαρχικής κοινωνίας και μιας καταπιεστικής θρησκείας, μέσα στις οποίες το γυναικείο στοιχείο καταπιέστηκε και θεωρήθηκε κατώτερο από το ανδρικό, γιατί σύμφωνα με την κρατούσα θρησκευτική αντίληψη η γυναίκα πλάστηκε από το πλευρό του άνδρα». Αυτή τη σκοταδιστική άποψη επιχειρεί νʼ ανατρέψει ο συγγραφέας και να αποκαταστήσει την αδικία που έγινε αιώνες τώρα σε βάρος της γυναίκας, εξισώνοντάς την απόλυτα με τον άνδρα.

Η συνέντευξη με τον Θεόδωρο Παναγόπουλο έχει ως εξής: 

Ερώτηση: Το βιβλίο σας «Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας» παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα. Δεν πρόκειται για ένα αμιγώς ιστορικό δοκίμιο. Μοιάζει σχεδόν με ιστορικοπολιτική ανάλυση της εποχής του ʼ21.

Απάντηση: Δεν ξέρω πώς μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς, αλλά το βιβλίο αυτό αναφέρεται σε κάποιες άγνωστες σελίδες γύρω από την επανάσταση του ʼ21. Δηλαδή σε διάφορα γεγονότα που αποσιώπησε, απέκρυψε και παραποίησε η επίσημη ιστορία, τα οποία όμως προκύπτουν μέσα από τις αφηγήσεις των ίδιων των αγωνιστών, των αυτοπτών μαρτύρων και των ξένων ταξιδιωτών εκείνης της εποχής. Δυστυχώς, η ιστορία που μας διδάσκουν είναι εν πολλοίς, μια εικονική, κατασκευασμένη, παραποιημένη ιστορία, που εξυπηρετεί σκοπιμότητες. Αυτές τις διαστρεβλώσεις, τις παραποιήσεις, τα ψέματα σκέφτηκα νʼ αποκαλύψω με το βιβλίο μου.

Ερώτηση: Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφασίσατε να γράψετε το βιβλίο;

Απάντηση: Ναι, ήταν η επιθυμία μου να μαθευτεί η αλήθεια. Να αποκατασταθούν οι πραγματικοί αγωνιστές και να απομυθοποιηθούν οι κατασκευασμένοι ήρωες. Ανέκαθεν μου άρεσε πολύ η ιστορία. Κάθε ιστορικό γεγονός το μελετούσα σε βάθος. Οι απαντήσεις όμως που έπαιρνα από την επίσημη ιστορία δεν με ικανοποιούσαν απόλυτα. Κάτι πάντοτε έλειπε… Έτσι, άρχισα σιγά-σιγά να ψάχνω, να ερευνώ, να προβληματίζομαι. Ήθελα να λύσω τις απορίες μου, να μάθω περισσότερα, να πληροφορηθώ την αλήθεια. Με τα χρόνια έφτασα να γίνω ένας φανατικός ιστοριοδίφης, ένας ερασιτέχνης ιστορικός. Και όταν πλέον είχα συγκεντρώσει όλο το υλικό του βιβλίου μου, σκέφτηκα, αν μπορώ να το πω έτσι, από επαγγελματική διαστροφή, ως πρώην δικαστής να δικάσω την επίσημη ιστορία. Την έβαλα στο εδώλιο του κατηγορουμένου και άρχισα τις ερωτήσεις. Ανέκρινα τους αυτόπτες μάρτυρες, ανέγνωσα τις μαρτυρίες και τις καταθέσεις άλλων, τα βιβλία και τα χρονικά τους, τα ημερολόγιά τους και τα απομνημονεύματά τους, διάβασα τα επίσημα και ανεπίσημα έγγραφά τους. Εκτίμησα και αξιολόγησα την προσωπικότητα και τη στάση των πρωταγωνιστών απέναντι στα γεγονότα. Τότε μου φανερώθηκε η αλήθεια. Ανακάλυψα τα ψέματα, τις παραποιήσεις, διαστρεβλώσεις, υποκρισίες, φατριασμούς, δολοπλοκίες, αδικίες, αδικήματα, εγκλήματα, προδοσίες. Και μετά, βασιζόμενος σʼ όλα αυτά τα στοιχεία, έβγαλα την απόφασή μου, την οποία κατέγραψα και δημοσιεύω με το βιβλίο μου. Το πόσο δίκαιη ή άδικη είναι, θα το κρίνουν οι αναγνώστες, γιατί και οι κρίνοντες, κρίνονται…

Παραδείγματα συναλλαγής, σκοπιμότητας αλλά και δουλικότητας 

Ερώτηση: Θα μας δώσετε μερικά παραδείγματα ψεμάτων, υποκρισιών ή διαστρεβλώσεων απʼ αυτά που αποκαλύπτετε στο βιβλίο σας;

Απάντηση: Απρίλιος του 1822. Ο Δράμαλης ετοιμάζεται να εισβάλει στην Πελοπόννησο. Η κυβέρνηση Κουντουριώτη παίρνει έναν καλόγερο από την Ύδρα, τον ονομάζει Ταξίαρχο και τον διορίζει φρούραρχο στην Ακροκόρινθο, για να σταματήσει την παρέλαση του Δράμαλη. Δεν διορίζεται ούτε ο Κολοκοτρώνης, ούτε ο Νικηταράς, ούτε ο Μαυρομιχάλης ή κάποιος άλλος από τους έμπειρους οπλαρχηγούς του Μοριά, αλλά ο άκαπνος, άσχετος καλόγερος, ο κολλητός του Κουντουριώτη. Μόλις τα φουσάτα του Δράμαλη έφθασαν στον Ισθμό, ο γενναίος Ταξίαρχος το ʽβαλε στα πόδια και το φρούριο παραδόθηκε αμαχητί.

Μάιος του 1822. Κόρινθος. Ένας πρωτοετής φοιτητής ιατρικής της Πίζας, ο θλιβερός Φαναριώτης Μαυροκορδάτος, που τότε είναι δυστυχώς πρωθυπουργός της επαναστατημένης Ελλάδας, αυτοδιορίζεται αρχιστράτηγος, με απεριόριστες δικτατορικές εξουσίες. Ντύνεται με ευρωπαϊκή στολή στρατηγού, ζώνεται χρυσό σπαθί και καβάλα σε αραβικό άλογο, ο γελοίος, άσχετος και άκαπνος «στρατάρχης» οδηγεί στο θάνατο Έλληνες και Φιλέλληνες, στην πανωλεθρία του Πέτα, έξω από την Άρτα.

Αύγουστος 1822. Ερμιόνη Αργολίδας. Μόλις καταστράφηκε η κραταιά στρατιά του Δράμαλη στα Δερβενάκια από τον Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά, η κυβέρνηση των δειλών, που κρυβόταν μέσα στα υδραίικα πλοία όσο κρατούσαν οι μάχες, βγήκε στην Ερμιόνη και με επίσημο ψήφισμα ανακήρυξε «άξιους της ευγνωμοσύνης του Έθνους» τους Μαυροκορδάτο, Κωλέτη, Νέγρη και τους άλλους μοιραίους δειλούς λιποτάκτες. Λέξη βέβαια δε γίνεται στο ψήφισμα για τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τον Υψηλάντη και τους άλλους πρωταγωνιστές της καταστροφής του Δράμαλη. Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι τώρα πώς γράφεται η ιστορία. Τρία χρόνια αργότερα, το 1825, ο Κολοκοτρώνης και οι σημαντικότεροι οπλαρχηγοί του Μοριά είναι φυλακισμένοι στην Ύδρα. Ο Ιμπραήμ αλωνίζει και καίει την Πελοπόννησο. Ο κυρ-Γιώργης Κουντουριώτης διορίζει αρχιστράτηγο όλων των κατά ξηρά δυνάμεων, για νʼ αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ, τον πλοίαρχο και κουμπάρο του Κυριάκο Σκούρτη και αντιστράτηγο κάποιον ονόματι Μποταΐτη, μέχρι τότε ράφτη του Βεκίρ πασά της Κωνσταντινούπολης. Αποτέλεσμα ήταν πενήντα χιλιάδες θύματα της εισβολής του Ιμπραήμ και μερικές ακόμα χιλιάδες αιχμάλωτοι, γυναίκες και παιδιά, που πουλήθηκαν σκλάβοι στην Αίγυπτο. Δοξάστε τους κουμπάρους και τους ημετέρους.

Και ένα τελευταίο παράδειγμα συναλλαγής, σκοπιμότητας, δουλικότητας από τα δεκάδες που θα βρείτε μέσα στο βιβλίο: Ο μεγαλύτερος δρόμος της πρωτεύουσας του κράτους φέρει το όνομα της πάλαι ποτέ βασίλισσας Σοφίας, αδελφής του Γερμανού αυτοκράτορα Κάιζερ, η οποία δεν είχε να κάνει τίποτα με την ιστορία αυτού του τόπου. Και όμως, για τους δουλικούς ονοματοθέτες, δεν υπήρχε ούτε Σωκράτης, ούτε Πλάτωνας, ούτε Αριστοτέλης, ούτε Κολοκοτρώνης, το όνομα του οποίου να δοθεί σʼ αυτόν ή σε κάποιον άλλο μεγάλο δρόμο της Αθήνας. Το άκρον άωτον του αυτοεξευτελισμού, της απόλυτης δουλικότητας στους ισχυρούς της ημέρας. Και σʼ αυτό μας έχουν ξεπεράσει οι Τούρκοι, που ό,τι μεγάλο και σημαντικό υπάρχει στη χώρα τους, έχει το όνομα του Κεμάλ Μουσταφά.

“Τα παθήματα του παρελθόντος γίνονται μαθήματα, αρκεί να τα γνωρίζουν άρχοντες και λαός” 

Ερώτηση: Πόσο χρήσιμη είναι η αποκάλυψη των πραγματικών ιστορικών γεγονότων εκείνης της εποχής;

Απάντηση: Πολύ. Σε μια σύγχρονη δημοκρατική πολιτεία οι πολίτες θέλουν, δικαιούνται και πρέπει να ξέρουν την αλήθεια. Η πραγματική ιστορία διδάσκει. Τα παθήματα του παρελθόντος γίνονται μαθήματα, αρκεί να τα γνωρίζουν άρχοντες και λαός. Ο ενημερωμένος σωστά πολίτης είναι δύσκολο να παρασυρθεί από την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα και μπορεί να κρίνει και νʼ αποφασίζει ορθά για ό,τι τον αφορά και να μην αφήνει άλλους νʼ αποφασίζουν για λογαριασμό του. Η ιστορία, λένε, επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία. Μόνο που ενίοτε η φάρσα εξελίσσεται σε τραγωδία, γιατί του ενός η μωρία, γίνεται των πολλών η τιμωρία. Μια κοινωνία που θέλει να προκόψει, οφείλει να διδάσκεται από την ιστορία και να μην επαναλαμβάνει τα λάθη του παρελθόντος. Δεν πρέπει να ανέχεται να την κυβερνούν άσχετα και ανίκανα πρόσωπα. Δεν μπορεί να διορίζονται εκάστοτε «τα δικά μας παιδιά» σε θέσεις-κλειδιά. Δεν μπορεί να γίνεται χωρίς άλλο ο αφισοκολλητής βουλευτής, ο προπονητής ευρωβουλευτής, ο φαρμακοποιός υπουργός Δικαιοσύνης και ο μηχανικός υπουργός Υγείας και πάει λέγοντας, επειδή το μοναδικό τους προσόν είναι η αφοσίωσή τους στο κόμμα. Κάθε λειτουργία, κάθε εξουσία απαιτεί συγκεκριμένες ειδικές γνώσεις. Δεν κάνουν όλοι για όλα. Και δεν φτάνει ούτε η αφοσίωση, ούτε η εντιμότητα για την κατάκτηση μιας δημόσιας θέσης. Δυστυχώς όμως, η σημερινή ελληνική πραγματικότητα δεν απέχει από εκείνη του 1821. Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να διορίζονται ράφτες υπουργοί και ναύτες στρατηγοί! Μια κοινωνία όμως με τέτοια νοοτροπία και δομή δεν έχει μέλλον. Θα χρειαστεί ίσως οι Έλληνες να δημιουργήσουμε ένα νέο ʼ21, μια νέα εθνική παλιγγενεσία, για να ξεφύγουμε από την μιζέρια και τη διαφθορά και να θεμελιώσουμε ένα πραγματικό κράτος δικαίου, στο επίκεντρο του οποίου θα είναι κάθε ικανός πολίτης, ανεξαρτήτως ταυτότητας. Αυτό όμως, προϋποθέτει γνώση της πραγματικής ιστορίας, δίκη και καταδίκη της άδικης πραγματικότητας.

Πηγή: patris.gr