Κυκλοφόρησαν πολλά ανέκδοτα με τον θάνατο του Αγγελόπουλου, και κυκλοφορούσαν επίσης πολλά και πριν, όσο ζούσε. Για παράδειγμα: "Οδηγάς τόσο αργά που αισθάνομαι ότι βρίσκομαι μέσα σε ταινία του Αγγελόπουλου" ή "Αν η ζωή ήταν τόσο αργή όσο οι ταινίες του Αγγελόπουλου τότε θα προλάβαινε να αποφύγει τη σύγκρουση με την μοτοσικλέτα". Ο Αγγελόπουλος δηλαδή, για τα ελληνικά πρότυπα (και τα διεθνή θα έλεγα), ήταν ο ορισμός της βραδύτητας.

Δεν ξέρω πολλά πράγματα για κινηματογράφο, ούτε καν αν είναι τόσο καλές οι ταινίες του όσο λένε. Αυτό που ξέρω είναι ότι σ' αυτήν τη ζωή όλα είναι εναντίον μας, γεννιόμαστε σκλάβοι για να αφήσουμε και την τελευταία πνοή ζωής μας πάνω στα γκέμια με τα οποία μας έχουν ζώσει. Η σκλαβιά είναι αυτή που χαρακτηρίζει τη ζωή μας.

Και πιστεύω ότι το κύριο χαρακτηριστικό της σκλαβιάς είναι η ταχύτητα και το κύριο χαρακτηριστικό της ελευθερίας είναι η βραδύτητα. Η ταχύτητα μας κάνει να ξεχνάμε εύκολα ότι είμαστε σκλάβοι. Η βραδύτητα μας δίνει τον χρόνο να θυμηθούμε τη σκλαβιά μας. Η βραδύτητα μας κρατάει σε επαφή με τη μνήμη μας, με αυτό δηλαδή που μας κάνει αυτό που είμαστε.

Η ταχύτητα τύπου fast food που κυριαρχεί σήμερα δεν χρειάζεται ειδικές εξηγήσεις. Όλα είναι φτιαγμένα για γρήγορη κατανάλωση χωρίς σκέψη. Από τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους, μέχρι το διάβασμα και την παρακολούθηση χαζοαμερικανικών ταινιών. Από τη γρήγορη υπερπληροφόρηση μέχρι τον μηδενισμό της αργής μάθησης. Δουλεύουμε συνέχεια ή είμαστε απασχολημένοι με κάτι και διαρκώς βιαζόμαστε επειδή δεν προλαβαίνουμε. Αυτός που αναζητάει τη βραδύτητα θα πρέπει πρώτα να έχει αλλάξει τύπο ζωής. Κατ' αρχήν να ξεκινήσει να ζει τη δική του.

Τί μπορεί να μας σώσει; Η βραδύτητα σίγουρα ναι! Η βραδύτητα στη σκέψη μας και στον συλλογισμό μας, η βραδύτητα στις επιλογές που κάνουμε, η βραδύτητα στην κατανόηση του άλλου και του ίδιου μας του εαυτού, η βραδύτητα στη ματιά γύρω μας.

Με λίγα λόγια πρέπει να βγάλουμε τον σκασμό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέσα μας και έξω μας, και να απομακρυνθούμε για λίγο από τη φασαρία του σύγχρονου δυτικού σκουπιδοπολιτισμού για να μπορέσουμε έτσι να ακούσουμε ίσως και άλλες φωνές που αλλιώς δεν θα ξέραμε ποτέ ότι καν υπάρχουν. Κυρίως τις φωνές από μέσα μας που πνίγονται από την ταχύτητα της καθημερινότητας.

Συνεπώς, αν δεχτούμε τα παραπάνω, το ανέκδοτο δεν είναι ο ίδιος ο Αγγελόπουλος ή οι ταινίες του, αλλά δυστυχώς εμείς οι ίδιοι που χάνουμε τη ζωή μας εγκλωβισμένοι στη βιασύνη.

Υ.Γ. ClopYPastE 

Δυστυχώς αυτή η βιασύνη του σύγχρονου κόσμου έχει μεταφερθεί και στα κάθε λογής αυτοκίνητα και μηχανάκια, τα οποία από μεταφορικά μέσα έχουν μετατραπεί σε φονικά όπλα. Αν ο ειδικός φρουρός έτρεχε με τη μηχανή του με ασφαλή ταχύτητα τώρα ο μεγάλος μας σκηνοθέτης δεν θα ήταν μακαρίτης!

Πηγή: greekrider.blogspot.com