Το ασταμάτητο μποτιλιάρισμα, οι σειρήνες, οι οθόνες που δε σβήνουν ποτέ, οι άνθρωποι που κοιτάζουν συνέχεια τα έξυπνα τηλέφωνά τους και τρέχουν χωρίς να προλαβαίνουν να ζήσουν.
Η μεγαλούπολη - και ειδικά η Αθήνα - μπορεί να σου προσφέρει ευκαιρίες, αλλά συχνά σου στερεί το πιο βασικό: την επαφή με τον εαυτό σου και τη φύση.
Αντίθετα, η ζωή στην επαρχία έχει έναν δικό της ρυθμό.
Ξυπνάς με τον ήχο των πουλιών, όχι με τις κόρνες.
Πίνεις τον καφέ σου κοιτώντας τη θέα, όχι τον απέναντι τοίχο.
Έχεις χώρο να ανασάνεις, να περπατήσεις, να σκεφτείς.
Η μέρα κυλάει πιο αργά, αλλά και πιο ουσιαστικά.
Δεν υπάρχει «τρέξιμο» για να προλάβεις το μετρό, αλλά υπάρχει το μονοπάτι για να φτάσεις στο ποτάμι.
Δεν υπάρχει το άγχος των ραντεβού, αλλά η χαρά της στιγμής.
Και εκεί, ανάμεσα στα δέντρα και στο νερό, θυμάσαι ότι η ευτυχία δεν είναι πολυτέλεια, είναι απλότητα.
Κάπου εκεί, στις όχθες του ποταμού Μανικιάτη στην Εύβοια, κάποιος ντόπιος το είχε συνοψίσει με τον πιο αυθεντικό τρόπο.
Μιλώντας για τη ζωή του και την καθημερινότητά του, είπε κάτι που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη όσων τον άκουσαν:
«Καλύτερα να μαζεύω καβούρια στον Μανικιάτη, παρά να ζω στην Αθήνα.»
0 comments
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.