«Κυρίες και κύριοι, αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ, σεβασμιότατε δεσπότη, έντιμε κύριε Υπουργέ, αγαπητέ Δήμαρχε, τιμημένε Πρόεδρε του Δημοτικού Συμβουλίου, σεβάσμιε Παπά της ενορίας μας...» και πάει λέγοντας. Λες και χωρίς αυτό το πανηγύρι κολακείας δεν ξεκινάει σωστά μια εκδήλωση.
Αλήθεια τώρα; Το αξίζουν όλοι αυτοί; Μήπως πρέπει να σοβαρευτούμε;
Γιατί να σπαταλάμε πέντε λεπτά από τον χρόνο μας σε ένα τελετουργικό που περισσότερο θυμίζει μεσαιωνικό παλάτι παρά σύγχρονη δημοκρατία; Τί έχουν κάνει όλοι αυτοί για να τους χαρίζουμε τέτοιο σεβασμό με το καλησπέρα; Αν είχαν δουλέψει για το κοινό καλό, αν είχαν αφήσει πίσω τους πραγματικό έργο, αν δεν έβλεπες γύρω σου σπασμένα πεζοδρόμια, λακκούβες, σκουπίδια, χαώδη δημόσια διοίκηση και παρατημένα χωριά, τότε να το καταλάβω. Να πεις «αξιότιμε». Αλλά έτσι; Γιατί; Επειδή φοράει κουστούμι και έχει τίτλο;
Ο σεβασμός δε χαρίζεται με προσφωνήσεις. Κερδίζεται με έργα. Και δυστυχώς, το μόνο που κερδίζουν πολλοί από αυτούς είναι η ειρωνεία του κόσμου, που βλέπει το χάσμα ανάμεσα στις μεγάλες κουβέντες και τη μίζερη πραγματικότητα.
Ίσως λοιπόν να ήρθε η ώρα να κόψουμε τις γονυκλισίες. Να ξεκινάνε οι εκδηλώσεις χωρίς να χρειάζεται να ακούμε ολόκληρο σεντόνι τίτλων. Ένα απλό «Καλησπέρα σας, σας καλωσορίζουμε» φτάνει. Αν κάποιος έχει πράγματι τιμήσει τη θέση του, θα φανεί από μόνο του, χωρίς να χρειάζεται να τον φουσκώνουμε σαν παγώνι κάθε φορά που πατάει το πόδι του κάπου.
Γιατί, τελικά, οι ευγενικές προσφωνήσεις μπορεί να είναι ευγενικές στα λόγια, αλλά στα έργα καταντούν υποκριτικές. Και η κοινωνία μας δε χρειάζεται άλλη υποκρισία. Χρειάζεται αλήθεια, απλότητα και ουσία.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.