Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς, ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην πραγματικότητα της διαρκούς προσαρμογής σε ένα οικονομικό σύστημα συγκεκριμένων εννοιών και σημαινόντων.
Καπιταλισμός, λοιπόν, σημαίνει όχι μόνο ιδιοκτησία και κτητικό σύνδρομο, αλλά και ελευθερία επιλογής και εκχώρησης του βίου στο κράτος και στο κεφάλαιο.
Αν το υποκείμενο δε «συμμορφωθεί» με αυτά τα κλειστά ταυτιστικά σύνολα, ακολουθεί η νεύρωση και φυσικά αρχίζει να δομείται η μικροφυσική της ψύχωσης.
Η δομή αυτής της ψύχωσης είναι σύμφυτη με τη μικροφυσική της εξουσίας και του συστήματος, αφού το προϊόν της ανθρώπινης εργασίας είναι και αυτό «νευρωτικό» στη βάση του.
Καπιταλισμός, λοιπόν, σημαίνει όχι μόνο ιδιοκτησία και κτητικό σύνδρομο, αλλά και ελευθερία επιλογής και εκχώρησης του βίου στο κράτος και στο κεφάλαιο.
Αν το υποκείμενο δε «συμμορφωθεί» με αυτά τα κλειστά ταυτιστικά σύνολα, ακολουθεί η νεύρωση και φυσικά αρχίζει να δομείται η μικροφυσική της ψύχωσης.
Η δομή αυτής της ψύχωσης είναι σύμφυτη με τη μικροφυσική της εξουσίας και του συστήματος, αφού το προϊόν της ανθρώπινης εργασίας είναι και αυτό «νευρωτικό» στη βάση του.
Ο δε μισθός και το εισόδημα, αλλά και αυτό καθαυτό το κέρδος, είναι οι μανίες του κεφαλαίου. Σε αυτές τις μανίες υποτασσόμαστε ως υποκείμενα ενταγμένοι στην αδιέξοδη εκχώρηση βίου που παράγει η καθημερινή εργασία μέσα στο σύστημα.
Και πλέον, στον σημερινό καπιταλισμό των ηδονών και της επιθυμίας, πληρώνομαι σημαίνει εισπράττω αντίτιμο νεύρωσης του (δανεικού) χρόνου και βίου που εκχωρώ στον άλλο ή στους άλλους.
Η νομισματικοποίηση αυτού του χρόνου είναι η αφανής συσχέτιση πίσω από κάθε νεύρωση και αγχωτική διαταραχή που παράγεται από την ασυνείδητη απόσπαση υπεραξίας.
Το κέρδος όμως του κεφαλαίου από την παραγόμενη εργασία λειτουργεί αθέατα και παραπλανητικά για κυρίως έναν λόγο: ο εργαζόμενος της εκστατικής επιθυμίας για επικοινωνία δεν αφήνεται να ξέρει ότι έχει ελεύθερο χρόνο δικό του.
Στην ουσία δε γνωρίζει αυτό που του συμβαίνει («εκχωρούμαι, δεν εκχωρώ»), αφού ο πελάτης π.χ. έγινε αφεντικό και ακόμα και ένας ελεύθερος επαγγελματίας παράγει και εκχωρεί (για οποιονδήποτε τον πληρώνει) εκείνο τον χρόνο που «ελεύθερα» αυτός του παρέχει.
Ο καπιταλισμός, λοιπόν, - του κτητικού συνδρόμου και της εκμετάλλευσης - είναι αυτή η ασυνείδητη κατάσταση που παράγεται με τη δήθεν ελεύθερη επιλογή να παράγεις και να παρέχεις χρόνο για τον άλλο…
Και πλέον, στον σημερινό καπιταλισμό των ηδονών και της επιθυμίας, πληρώνομαι σημαίνει εισπράττω αντίτιμο νεύρωσης του (δανεικού) χρόνου και βίου που εκχωρώ στον άλλο ή στους άλλους.
Η νομισματικοποίηση αυτού του χρόνου είναι η αφανής συσχέτιση πίσω από κάθε νεύρωση και αγχωτική διαταραχή που παράγεται από την ασυνείδητη απόσπαση υπεραξίας.
Το κέρδος όμως του κεφαλαίου από την παραγόμενη εργασία λειτουργεί αθέατα και παραπλανητικά για κυρίως έναν λόγο: ο εργαζόμενος της εκστατικής επιθυμίας για επικοινωνία δεν αφήνεται να ξέρει ότι έχει ελεύθερο χρόνο δικό του.
Στην ουσία δε γνωρίζει αυτό που του συμβαίνει («εκχωρούμαι, δεν εκχωρώ»), αφού ο πελάτης π.χ. έγινε αφεντικό και ακόμα και ένας ελεύθερος επαγγελματίας παράγει και εκχωρεί (για οποιονδήποτε τον πληρώνει) εκείνο τον χρόνο που «ελεύθερα» αυτός του παρέχει.
Ο καπιταλισμός, λοιπόν, - του κτητικού συνδρόμου και της εκμετάλλευσης - είναι αυτή η ασυνείδητη κατάσταση που παράγεται με τη δήθεν ελεύθερη επιλογή να παράγεις και να παρέχεις χρόνο για τον άλλο…
Πηγή: efsyn.gr
0 comments
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.