Πατριάρχης του λαϊκού-ρεμπέτικου, ο Μάρκος, εκπρόσωπος της παράδοσης (κυρίως της κρητικής) που την πάντρεψε με το έντεχνο λαϊκό, ο Ξυλούρης.
Ο Μάρκος, γέννημα θρέμμα της Σύρας. Ο Ξυλούρης των Ανωγείων. Μπουζουξής ο ένας, λυράρης ο άλλος. Και οι δυο αγαπήθηκαν από τον λαό! Σημαντικό στη στεγνή εποχή της τεχνολογικής αλλοτρίωσης.
«Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι… Ούτε και ξέρω πώς τη λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι' αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή» γράφει ο Βαμβακάρης για τη σπουδαία επιτυχία του.
Κι ο Νίκος Ξυλούρης είχε πει σε μια από τις συνεντεύξεις του: «Πολλές φορές συμβαίνει να 'μαι κακόκεφος ή κουρασμένος. Πριν βγω, νοιώθω λίγο ανήσυχος για το τι θα κάνω. Ε, λοιπόν, όταν βγω, και πιάσω το μικρόφωνο στο χέρι μου και δω τον κόσμο, τα ξεχνάω όλα: Ούτε κακοκεφιές, ούτε κούραση, ούτε τίποτε. Δεν έχει σημασία πόσοι σε ακούν εκείνη τη στιγμή. Και ένας άνθρωπος να βρίσκεται στο μαγαζί, πρέπει να τραγουδάς όπως πάντα. Και ο ένας, μετά, όταν θα τελειώσεις, θα σκεφτεί τι άκουσε, θα σε κρίνει»…
Τα βιογραφικά είναι περιττά, άλλωστε για τους Αγίους ουδείς θέλησε ποτέ να μάθει πώς άγιασαν… Απλά, οι θρησκευόμενοι άνθρωποι θαυμάζουν και γονατίζουν με ό,τι ακούνε γι’ αυτούς. Το ίδιο συμβαίνει και με τους λαϊκούς βάρδους. Μια εικόνα-αφίσα πάνω από το προσκέφαλο: Τα ματόκλαδά σου λάμπουν από το βάθος και πιο έξω στο χρόνο: Ήταν μια φορά μάτια μου… Κι ένα καντήλι άσβεστο για τη βαθιά ψυχούλα τους. Ο Μάρκος «έφυγε» στα 66 του. Ο Ξυλούρης στα 43.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.