Βρείτε εδώ την ανάρτηση.
Σχόλιο:
Ο "γέροντας" παραδέχεται ότι δεν ανήκει στην
Εκκλησία της Ελλάδος, χαρακτηρίζει τα Μυστήρια "ἐξωτερικοὺς τύπους ποὺ
συνοδεύουν τὴν Ἐκκλησία" και τον κλήρο "ἱερατεῖο τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὰ
συμφέροντά του". Πράγματι, η Εκκλησία η ίδια έχει διώξει τον κόσμο από
τον Χριστό. Πολλοί άγιοι εκδιώχθηκαν ή και βασανίστηκαν από την
Εκκλησία, η οποία βέβαια ύστερα παραδέχθηκε το λάθος της. Πρέπει να
αποσαφηνίσουμε ότι η Εκκλησία είναι ο λαός και ο κλήρος που συνάζονται
σε έναν συγκεκριμένο τόπο (τον ναό) με σκοπό να δοξάσουν λατρεύσουν τον
Θεό. Εκκλησία λοιπόν είναι όλοι οι Ορθόδοξοι, λαός τε και κληρος. Ο
"γέροντας" -είναι προφανές από τις παραπάνω εκφράσεις του- ανήκει όχι
στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά σε ένα σχισμένο κομμάτι της, τους γνωστούς
ΓΟΧ ή Παλαιοημερολογίτες, οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με την Ορθόδοξη
θεολογία κι Εκκλησία. Προκαλεί θυμηδία το γεγονός ότι μιλούν για
ταπείνωση οι πλέον υπερήφανοι άνθρωποι, που θεωρούν τον εαυτό τους
αγιότερο των αγίων και δικαιότερων των ανθρώπων.
Αποτελεί επίσης μέγα λάθος το ότι η ουσία του Χριστιανισμού είναι η "ἀπελευθέρωση τοῦ Πνεύματος ἀπὸ τὴν Ὕλη καὶ ἡ ἕνωση μὲ τὸ Θεῖο". Αυτές είναι θεωρίες πλατωνικών και νεοπλατωνικών κυρίως φιλοσόφων, οι οποίες πολεμήθηκαν δριμύτατα από τους Έλληνες Πατέρες. Ο άνθρωπος (σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία) είναι οντότητα ψυχοσωματική, αποτελείται από την ψυχή και το σώμα, τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. «Ο χριστιανισμός είναι βαθύς εχθρός κάθε είδους ιδεαλισμού, επειδή ο ίδιος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ιερός υλισμός. Η Ενσάρκωση δεν είναι παρά η καταξίωση της ύλης και της ιστορίας όταν αυτά προσφέρονται στον Θεό και στους άλλους. Υλη (ακόμα και η ψυχή του ανθρώπου, κατά τους Πατέρες, είναι λεπτότατης υλικής υφής!), ιστορία και, εν τέλει, υπαρξιακή κοινότητα εν τω Θεώ (ως Σώμα Χριστού, θεολογικότερα) συναποτελούν το υπαρξιακό και οντολογικό γεγονός της Εκκλησίας»*."Στο έργο μου στέκομαι κριτικά απέναντι στο σχήμα του υπαρξισμού, που έχει υιοθετηθεί από κάποιους Έλληνες θεολόγους, το οποίο έχει τη ρίζα του στον Αυγουστίνο (Augustinus) και στον Πλωτίνο. Ότι δηλαδή η ψυχή είναι ουράνια και το σώμα επίγειο. Και έτσι μιλάνε για τη φύση σαν κάτι από το οποίο πρέπει να εξέλθουμε. Αυτός ο διχασμός δεν υπάρχει στους Έλληνες πατέρες, για τους οποίους η ψυχή είναι «λεπτόσωμον πνεύμα»."**.
Το να μελετήσει ένας άθεος τις Γραφές με ταπείνωση και καλή τη πίστει θα βοηθήσει, αλλά και πάλι δεν θα αποδείξει την ύπαρξη του Θεού. Η Αγία Γραφή, το Ευαγγέλιο, ακόμη και οι Εκκλησία είναι κατευθυντήριες γραμμές προς την πολυπόθητη Βασιλεία των Ουρανών, προς την ένωση με τον Θεό ψυχή τε και σώματι. Ο ίδιος ο Θεός αποκαλύπτεται στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Για τον Θεό είμαστε πρόσωπα, όχι μάζες ανθρώπων. Ο Θεός μας βλέπει και μας μιλά ως Θεός προς την Ναταλία, τον Λάμπρο, κ.λπ. και όχι προς τους Έλληνες ή τους Ορθοδόξους. Επειδή η Εκκλησία (Ανατολής και Δύσης) πράγματι έχει κάνει λάθη, και κάνει λάθη, και μάλιστα πολύ σοβαρά λάθη (τα "Ουαί υμήν" αντηχούν ακόμη στους τοίχους της ιστορίας...), διότι αποτελείται από ανθρώπους, μπορεί ένας άθεος να είναι περισσότερο χριστιανός κατ' ουσίαν απ' ότι ένας Χριστιανός στους τύπους, δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να την ακυρώνουμε, αυτήν ή την Ιερά Παράδοσή της. Θα συμφωνήσω με τον "γέροντα" στο ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του σχέση με το Θεό.
Αποτελεί επίσης μέγα λάθος το ότι η ουσία του Χριστιανισμού είναι η "ἀπελευθέρωση τοῦ Πνεύματος ἀπὸ τὴν Ὕλη καὶ ἡ ἕνωση μὲ τὸ Θεῖο". Αυτές είναι θεωρίες πλατωνικών και νεοπλατωνικών κυρίως φιλοσόφων, οι οποίες πολεμήθηκαν δριμύτατα από τους Έλληνες Πατέρες. Ο άνθρωπος (σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία) είναι οντότητα ψυχοσωματική, αποτελείται από την ψυχή και το σώμα, τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. «Ο χριστιανισμός είναι βαθύς εχθρός κάθε είδους ιδεαλισμού, επειδή ο ίδιος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ιερός υλισμός. Η Ενσάρκωση δεν είναι παρά η καταξίωση της ύλης και της ιστορίας όταν αυτά προσφέρονται στον Θεό και στους άλλους. Υλη (ακόμα και η ψυχή του ανθρώπου, κατά τους Πατέρες, είναι λεπτότατης υλικής υφής!), ιστορία και, εν τέλει, υπαρξιακή κοινότητα εν τω Θεώ (ως Σώμα Χριστού, θεολογικότερα) συναποτελούν το υπαρξιακό και οντολογικό γεγονός της Εκκλησίας»*."Στο έργο μου στέκομαι κριτικά απέναντι στο σχήμα του υπαρξισμού, που έχει υιοθετηθεί από κάποιους Έλληνες θεολόγους, το οποίο έχει τη ρίζα του στον Αυγουστίνο (Augustinus) και στον Πλωτίνο. Ότι δηλαδή η ψυχή είναι ουράνια και το σώμα επίγειο. Και έτσι μιλάνε για τη φύση σαν κάτι από το οποίο πρέπει να εξέλθουμε. Αυτός ο διχασμός δεν υπάρχει στους Έλληνες πατέρες, για τους οποίους η ψυχή είναι «λεπτόσωμον πνεύμα»."**.
Το να μελετήσει ένας άθεος τις Γραφές με ταπείνωση και καλή τη πίστει θα βοηθήσει, αλλά και πάλι δεν θα αποδείξει την ύπαρξη του Θεού. Η Αγία Γραφή, το Ευαγγέλιο, ακόμη και οι Εκκλησία είναι κατευθυντήριες γραμμές προς την πολυπόθητη Βασιλεία των Ουρανών, προς την ένωση με τον Θεό ψυχή τε και σώματι. Ο ίδιος ο Θεός αποκαλύπτεται στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Για τον Θεό είμαστε πρόσωπα, όχι μάζες ανθρώπων. Ο Θεός μας βλέπει και μας μιλά ως Θεός προς την Ναταλία, τον Λάμπρο, κ.λπ. και όχι προς τους Έλληνες ή τους Ορθοδόξους. Επειδή η Εκκλησία (Ανατολής και Δύσης) πράγματι έχει κάνει λάθη, και κάνει λάθη, και μάλιστα πολύ σοβαρά λάθη (τα "Ουαί υμήν" αντηχούν ακόμη στους τοίχους της ιστορίας...), διότι αποτελείται από ανθρώπους, μπορεί ένας άθεος να είναι περισσότερο χριστιανός κατ' ουσίαν απ' ότι ένας Χριστιανός στους τύπους, δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να την ακυρώνουμε, αυτήν ή την Ιερά Παράδοσή της. Θα συμφωνήσω με τον "γέροντα" στο ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του σχέση με το Θεό.
Θὰ ἤθελα νὰ κάνω μερικὲς παρατηρήσεις στὶς παραπάνω θέσεις τοῦ ἀρθρογράφου.
Πρῶτον δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ κρίνει τὴν καρδιὰ ἑνὸς ἀτόμου, διότι μὀνον ὁ «Θεὸς γινώσκει τὰς καρδίας ὑμῶν» (Λουκ. 16:15). Δεύτερον εἶναι αὐθαίρετο νὰ κρίνονται ὡς «πλέον ὑπερήφανοι» μία ὁλόκληρη μερίδα ἀνθρώπων, ἀκόμη κι ἂν συμπεριλαμβάνονται στὴν μερίδα αὐτὴ ὑπερήφανα ἄτομα.
Δὲν θὰ ὑποστηρίξω κανένα ἀπὸ τὰ προαναφερθέντα «κομμάτια» τῆς «Ἐκκλησίας», τά ὁποῖα μάλιστα ἐπικαλεῖται διά νά δώσει ἐξ ἀρχῆς ἀρνητική ἐντύπωση καί νά μειώσει ἔτσι τή θέση μου ἀπό πλευρᾶς ἐκκλησιαστικῆς νομιμότητας. Θὰ δηλώσω ὅμως ὅτι, ἂν ὁ Πατριάρχης Κων/λεως κ. Βαρθολομαῖος εἶναι ἐκφραστὴς τῆς «Ὀρθοδόξου Θεολογίας» τότε πράγματι δὲν θέλω οὐδεμία σχέση μὲ αὐτὴ τὴ «θεολογία». Ὄχι γιατί κατακρίνω τὸν Πατριάρχη, ἢ θεωρῶ τὸν ἑαυτό μου καλύτερο, ἀλλά διότι ὁ ἐν λόγω δέν ἀκολουθεῖ τήν πίστη τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τῶν ὁποίων καί συνεχιστή θεωρεῖ τόν ἑαυτόν του. Ἄλλωστε ὁ πνευματικὸς ἀγῶνας μᾶς διδάσκει νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ μας χειρότερο ὅλων τῶν ἀνθρώπων. [Ὅσο λοιπόν πλησιάζεις στὸ φῶς τόσο περισσότερο διακρίνονται καὶ οἱ μικρότεροι τῶν ρύπων σου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συναισθάνεσαι ἔτι πλέον τὴν ἐλεεινότητά σου]. Ἐκ τούτου δὲν ἐμπιστεύομαι αὐτὸν τὸν ὀργανισμό, τὴν κρατική Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, γιὰ νὰ μὲ ὁδηγήσει κοντὰ στὸν Ἰησοῦ.
Ὅσον δὲ ἀφορᾶ στὸ τί εἶναι Ἐκκλησία θὰ διαφωνήσω ἐν μέρει μὲ τὴν ἀνταπάντηση. Ἄν καί ὀνομάζεται Ἐκκλησία τὸ σύνολο τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ κλήρου, ἐν τούτοις δὲν εἶναι ἐπαρκὴς ὁ ὁρισμὸς γιὰ νὰ καθορίσει ΤΗΝ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λοιπὸν εἶναι τὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων (ἐφ’ ὅλης τῆς Γῆς) ποὺ βρίσκονται πραγματικά ἑνωμένοι σέ ἕνα σῶμα μέ τόν Ἰησοῦ Χριστὸ (αὐτὸ τὸ ὑποσύνολο τὸ ὀνομάζομε Στρατευομένη Ἐκκλησία), μαζὶ μὲ τούς ἐν Χριστῶ κεκοιμημένους (Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία). Ἄρα λοιπὸν οἱονδήποτε ἄλλον ἐκκλησιαστικό ὀργανισμὸ πού δέν χαρακτηρίζεται ἀπό τά στοιχεῖα ἐκεῖνα τῆς πραγματικῆς Ἐκκλησίας δὲν τὸν ἐμπιστεύομαι. Δὲν κατακρίνω τοὺς πιστούς της, οὔτε νομίζω ὅτι εἶμαι δικαιότερος. Ἁπλὰ εἶμαι ἀποκεκομένος ἀπό αὐτούς, γιατί δέν συμπίπτει ἡ ἐκκλησιολογία τους καί ἡ Θεολογία τους μετά τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου.
Ἄλλωστε πῶς μπορῶ νὰ ἐμπιστευτῶ αὐτό τό κρατικό μόρφωμα τό χαρακτηριζόμενο ἀπό τόν «Καίσαρα» ὡς ἑπἰσημη «ἐκκλησία», ὅταν εἶναι ἐπίσημο μέλος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, πού ἀπὸ τὸ 1948 ἐργάζεται γιά τήν κατάργηση ὅλων τῶν θρησκειῶν καί τή σύσταση τῆς παγκοσμίου θρησκείας πού θά εἶναι ἕνα συγκέρασμα ἀντιθέτων μεταξύ τους διδασκαλιῶν; Νά ἀκολουθήσω λοιπόν μιά «ἐκκλησία» ἡ ὁποία αὐτοκαταργεῖ τήν ἴδια τήν ἰδιότητά της ὡς ἐκκλησία; Ἄς πείσουν πρῶτα τούς ἑαυτούς τους ὅτι εἶναι γνήσια μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! Ἤ ὅταν πολλοὶ ἐπίσκοποί της ἀνήκουν ταυτοχρόνως καὶ στὶς τάξεις τῆς σατανολατρικῆς Μασωνίας; Ὅταν οἱ κεφαλὲς της μοιράζουν Κοράνια στοὺς μεγάλους της γῆς; Ὅταν ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς «ἐκκλησίας» αὐτῆς εἶναι τυφλό ὄργανο καί ἐντολοδόχος τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων; Ὅταν διώκουν τοὺς Μοναχοὺς τῆς Ι.Μ. Ἐσφιγμένου (καί ὄχι μόνον) καὶ τοὺς στεροῦν ἀπὸ τὶς προσόδους τους, κλείνουν τὶς ὁδικὲς καὶ θαλάσσιες προσβάσεις πρὸς τὴ μονή, μόνο γιὰ τὸ λόγο ὅτι ἐκεῖνοι δὲν θέλουν πνευματικὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν συγκριτιστή Πατριάρχη Βαρθολομαῖο; Ποῦ εἶναι ἡ ἐλευθερία ποὺ ἐγράφατε ὅτι «κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ὑπερασπίζεται τὴ γνώμη του καὶ τὰ πιστεύω του, ὅποια καὶ ἂν εἶναι αὐτά»; Γιατί τήν ἐνεργοῦν ἐπιλεκτικά; Πῶς ἐπίσης νὰ τὴν ἐμπιστευτῶ ὅταν οἱ ἐπίσκοποί της μετατρέπουν τήν ἐκκλησία τους ἀπό θεοσύστατο ἵδρυμα σέ Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου διά νά δικαιοῦνται φορολογικές ἀπαλλαγές καί πρόσβαση στά Κοινοτικά κονδύλια; Αὐτὰ μᾶς ἐδίδαξε ὁ Χριστὸς μὲ τὴ ζωή Του καὶ τὸ λόγο Του; Ἂς μὴ μιλᾶμε καλύτερα γιὰ τὴν κατεστημένη «ἐκκλησία». Ὑπάρχουν ἄλλα πιό πνευματικὰ θέματα νὰ ἀναπτυχθοῦν, ἐπωφελέστερα ἀπὸ αὐτό.
Προχωρόντας λοιπόν, θὰ ἐξετάσουμε ἂν πράγματι ἡ οὐσία τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ "ἀπελευθέρωση τοῦ Πνεύματος ἀπὸ τὴν Ὕλη καὶ ἡ ἕνωση μὲ τὸ Θεῖο". Ἡ διατύπωσίς μου δὲν ἀπευθύνετο πρὸς Θεολόγους, καὶ γιαυτὸ ἦτο πιὸ χαλαρή. Ἀκριβῶς τὴν ἴδια ἔννοια θὰ τὴν ἀποδόσω μὲ ὅρους Νηπτικῶν Πατέρων ὡς ἑξῆς: «Ἡ οὐσία τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ ἑνοποίηση τοῦ νοῦ στὴν πρὸ-πτωτικὴ ἁπλότητα (μονοειδὴς νοῦς) ἤτοι ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ Πνεύματος ἀπὸ τὸν ἐμπαθῆ λογισμὸ τῆς ὕλης, καὶ ἡ ἕνωση μὲ τὸ Θεῖο». Γιατί βεβαίως ἡ ὕλη δὲν εἶναι κακό, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει τό Κακὸ αὐθυποστάτως. (Ὁ Θεὸς τὰ δημιούργησε ὅλα λίαν καλῶς.) Καὶ γιὰ τοὺς μὴ-θεολόγους ἀναγνῶστες νὰ ἐπισημειώσω τί ἐννοοῦμε μέ αὐτόν τόν λόγο. Ὅτι, δὲν εἶναι κακὸ οὔτε τὸ σῶμα, οὔτε ἡ γυναῖκα, οὔτε τὸ χρῆμα, οὔτε τό φαγητό, οὔτε ὅλα τὰ ἄλλα, ἀλλὰ ὁ ἐμπαθὴς λογισμὸς πρὸς αὐτὰ καὶ κατὰ συνέπεια ἡ κατάχρησίς τους. Χρειάζεται μεγάλος ἀγῶνας ὅμως γιὰ νὰ νικηθεῖ ὁ ἐμπαθὴς λογισμός.
Τέτοιες διατυπώσεις βρίσκουμε ἀπὸ πολὺ παλαιὰ στὴν Ἐκκλησία. Γιὰ παράδειγμα ὁ Διάδοχος Ἐπίσκοπος Φωτικὴς ἔζησε τὸν 5ο αἰῶνα καὶ συνέγραψε πολὺ ὑψηλὰ πνευματικὰ νοήματα ὅταν ἄλλοι σὺν-Ἐπίσκοποι του ἔκαναν «λάθη, καὶ μάλιστα πολὺ σοβαρὰ λάθη». Θέλω νὰ πῶ δηλαδὴ ὅτι πάντοτε ὑπῆρχε ὁ δυϊσμὸς ἐσωτερικὸς-ἐξωτερικὸς Χριστιανισμός. Σήμερα προβάλλεται μόνο ὁ δεύτερος μὲ ὀλέθρια ἀποτελέσματα. Δὲν θέλω νὰ συμμετάσχω σὲ αὐτὴ ὑποκρισία καὶ ἔτσι διαχωρίζω τὴ θέση μου.
Ὅσον ἀφορᾶ στὴ θέση τῆς ὕλης στὴν Ἐκκλησία, πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι μετὰ τὴν ἐμφάνιση τῆς αἱρέσεως τῶν Νικολαϊτῶν, οἱ ὁποῖοι μισοῦσαν τὴν ὕλη ὡς Κακό (ἀκόμα καὶ τὸ σῶμα στὸ ὁποῖο ζοῦσαν ἤθελαν νὰ διαφθείρουν), οἱ Πατέρες προσπάθησαν νὰ ἐξισορροπήσουν τὴν κατάσταση. Τοποθετήθηκαν δηλαδὴ μεταξὺ των Νικολαϊτῶν καὶ τῆς Ὑλολατρείας, τῶν δύο ἄκρων. Αὐτὸ δὲν ἐμποδίζει ὅμως τοὺς Νηπτικοὺς Πατέρες νὰ θεωροῦν τὴν ὕλη (φυσικὰ τὴν μετὰ-πτωτικὴ) ὡς ἔχουσα δυνατὰ ἐρείσματα στὸ νοῦ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἀπελευθερωνόμαστε ἀπὸ αὐτὴν συμμέτρως γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ Νοῦς νὰ ἑνωθεῖ πληρέστερα μὲ τὸ Θεό. (ἀναγκαία τροφή, ὕπνος κλπ.)
Γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Φιλοσοφία θέλω νὰ παρουσιάσω μία δοσοληψία, ἕνα ὄμορφο δοῦναι – λαβεῖν, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν διαχωρισμὸ ποὺ προσπαθοὺν πολλοὶ νὰ δείξουν: ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς διαδόθηκε χάρη στὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα καὶ τὸν Ἑλληνικὸ Πολιτισμό, καὶ κατόπιν τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος διασώθηκε χάρη στὴν ἑνιαία πίστη του στὸ Χριστό, τὴν Ὀρθοδοξία. Καὶ στὴ συνέχεια μέσα ἀπό τήν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, τὴν Πτώση καὶ τὴν Τουρκοκρατία. (Δὲν συνεπάγεται ἀπὸ ἐδῶ ὅτι ἀπευθύνεται μόνο σὲ Ἕλληνες.) Ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας λοιπόν, πολεμήθηκε μόνο τὸ ὄνομα τοῦ Ἑλληνισμοῦ (ὄχι ὡς φυλή), διότι ἀπό τήν ἑλληνιστική περίοδο εἴχε γίνει συνώνυνο τοῦ ὅρου «ἐθνικός=εἰδολωλάτρης» καὶ ὄχι τόσο ἡ φιλοσοφία του. Ἡ αἰτία δέ τῆς πρόσκρουσης τῶν συμφερόντων τοῦ παλαιοῦ καθεστῶτος μὲ τή νέα διδασκαλία εἶναι ἡ ἑξῆς. Ἡ διαμάχη αὐτή ἄρχισε ἀμέσως μετά τήν ἐμφάνιση τοῦ χριστιανισμοῦ, ἡ ὁποία καί προκάλεσε στούς ἐπαγγελματίες σοφιστές φόβο, διότι ἔνοιωσαν νά θίγονται τά οἰκονομικά τους συμφέροντα, καθώς εἴχαν ὡς πόρισμα βιοτικό τη διδασκαλία τῆς φιλοσοφίας σέ γυναῖκες τῆς ἀριστοκρατικῆς τάξης, οἱ ὁποῖες πλέον εἴχαν ἀρχίσει νά ἕλκονται ἀπό τόν χριστιανισμό. Διέβαλαν λοιπόν τούς χριστιανούς μέ τίς χειρότερες συκοφαντίες στούς Αὐτοκράτοτρες, ὑποκινοῦντες αὐτούς στούς πλέον ἀπανθρώπους διωγμούς πού γνώρισε τό ἀνθρώπινο γένος! (βλπ. Παπαρρηγόπουλο). Ἔκτοτε ζοῦμε αὐτή τήν ἀνιπαράθεση ἀνάμεσα στούς δύο χώρους. Παρά ταῦτα ὅμως ἔχουμε πολλούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας νά ὑπερπηδοῦν τήν πόλωση πού προκαλεῖ ἡ θρησκευτική ἀντιπαλότητα καί νά ἀγκαλιάζουν τό ὑγιές κομμάτι πού ἐκπροσωποῦσε τόν ἑλληνισμό, δηλ. τή φιλοσοφία. Ἔχομε λοιπόν τὸν Μέγα Βασίλειο νὰ μαθητεύει στὸν ἐθνικὸ Λιβάνιο, τὸν Ἄγ. Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ νὰ συγγράφει ὁλόκληρη πραγματεία βασισμένη στὰ Φυσικὰ τοῦ Ἀριστοτέλους, τὸν Φώτιο Κων/πόλεως (καθαρὸς ἑλληνιστὴς), τόν σχολιαστή τῶν Ὁμηρικῶν Ἐπῶν Εὐστάθιο τόν Θεσσαλονίκης καὶ στὴν πρόσφατη ἱστορία τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη νὰ προτρέπει τὴ μελέτη τῶν Ἀρχαίων Φιλοσόφων πλὴν τῶν Μεταφυσικῶν τοῦ Ἀριστοτέλους. Καὶ αὐτὰ σταχυολογόντας τα ἐνδεικτικὰ ἀπὸ κάθε ἐποχή, καὶ ἐκ τοῦ προχείρου. Κι ἂν μερικοὶ Πατέρες μίλησαν ἐναντίον τῆς Ἀρχαίας μας Φιλοσοφίας, τοῦτο ἔκαναν ὄχι γιά τό σύνολο, ἀλλά γιά κάποια σημεῖα πού ἀντέκειντο στήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Μ. Βασίλειος π.χ. ἀποτρέπει τούς μαθητές του νά διαβάζουν τίς αἰσχρουργίες τῶν «θεῶν» πού ἀναφέρονται στήν Ἱλιάδα, ἐνῶ προτρέπει τή μελέτη τῶν ἡρωϊκῶν πράξεων καί ἀρετῶν τῶν Ὁμηρικῶν Ἐπῶν. Τί πιό λογικό γιά ἕναν παιδαγωγό; Καί αὐτό γιατί ἦταν καί οἱ ἴδιοι ἀφἀνταστα ἐπιρρεασμένοι ἀπὸ τὸ Ἀρχαῖο Ἑλληνικό Πνεῦμα. Δὲν εἶναι εὔκολο λοιπόν νὰ κρίνουμε ἱστορικὰ πρόσωπα, ἂν δὲν ὑποδυθοῦμε τὴν ἴδια τὴν ἐποχὴ στὴν ὁποία ἔζησαν.
Κλείνοντας, θέλω νὰ τονίσω ὅτι μία ξερὴ ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν δὲν φέρνει τὴν ἐπιθυμητὴ ἀπόδειξη (ἢ ἀνεπιθύμητη!). Ἡ ἀπόδειξη δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν παραχώρηση ἀπὸ μέρους μας τῆς ἀδείας στὸ Θεὸ νὰ μᾶς φανερωθεῖ. Δὲν γίνεται ἀλλιῶς. Πρέπει νὰ κάνουμε λίγο χῶρο στὴν καρδιά μας γιὰ νὰ Τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ εἰσέλθει καὶ νὰ Τὸν νιώσουμε, νὰ γλυκαθοῦμε ἀπὸ τὴν παρουσία Του, νὰ μιλήσει στὸ εἶναι μας. Ἔτσι, μαζὶ μὲ τὴν ἀπαραίτητη ἀνάγνωση χρειάζεται καὶ ἡ κατάλληλη δεκτικὴ διάθεση καὶ ἡ προσευχὴ (ὅπως μιλᾶ μὲ τὸν Πατέρα του ἕνας παραστρατημένος καὶ τσακισμένος ἀπό τά σφάλματά του γιὸς ἢ κόρη). Τότε θὰ μᾶς μιλήσει ὁ Θεὸς-Ἀγάπη καὶ θὰ ποῦμε: «Τόσο καιρὸ ἤσουν κοντά μου καὶ δὲν σὲ ἔπιανα, δὲν ἄνοιγα τὰ μάτια νὰ δῶ τὸ Φῶς Σου!»
Κλαυδιανὸς Μοναχὸς
Ἅγιον Ὄρος
0 comments
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.