Ήταν όλοι εκεί: η οικογένεια, οι φίλοι, γνωστοί, αλλά και νεώτεροι που κάτι είχαν ακούσει και ήθελαν να μάθουν περισσότερα για μια φυσιογνωμία, που σημάδεψε και σημαδεύτηκε από τη πόλη. Ήταν εκεί και το ακορντεόν του, τα ξυλόγλυπτα, οι πίνακες και οι φωτογραφίες. Μαζί και ο Μυλωνάκης, ο Συντυχάκης, ο Χαριτάκης, ο Κουρουπάκης, ο Ζεϊμπέκης, ο παπά Βαγγέλης... Έλειπαν και κάποιοι που έφυγαν για αλλού.
Ο πρόεδρος της λαογραφικής εταιρείας Γιάννης Σταμέλος, είχε ετοιμάσει μια σειρά παρουσιάσεις, για τον ζωγράφο Σπίθα, τον ξυλογλύπτη, τον μουσικό και τον φωτογράφο. Ενδιάμεσα οι δύο του κόρες Μιράντα και Αλίκη, μιλούσαν για τις επιδόσεις και τα όνειρα του πατέρα τους, άλλοι μίλησαν για τις επιδόσεις του στο ψαροτούφεκο και στο ψάρεμα γενικότερα.
Όλοι είχαν και από κάτι να πουν. Όσοι γνώρισαν τον άνθρωπο Νίκο Σπίθα, που ναι μεν γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νεάπολη, έγινε όμως για πολλά χρόνια σήμα κατατεθέν της πόλης του Αγίου Νικολάου, ιδιαίτερα της περιοχής του λιμανιού, όπου βρισκόταν το μαγαζί με τα ηλεκτρολογικά και ηλεκτρικά είδη, όλοι είχαν κάτι καλό να πουν.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν τρεις ταινίες super 8 από τις αρχές του 60 έως τις αρχές του 70 που είχε τραβήξει ένας από την παρέα της γειτονιάς, ο γιατρός Γιάννης Ζωγραφάκης, που έδειχνε τον Νίκο Σπίθα, είτε ως φωτογράφο, είτε ως γλεντζέ, είτε ως εκδρομέα. Μια μάλιστα από τις ταινίες έδειχνε την επίσκεψη στον Άγιο Νικόλαο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η πλέον συγκινητική στιγμή της βραδιάς, ήρθε όταν η παρέα ξανάσμιξε, το ακορντεόν του Σπίθα πέρασε στα χέρια του μαέστρου Γιώργου Συντυχάκη και όλοι μαζί τραγούδησαν την Αυγίτσα.
Ήταν μια από τις πλέον επιτυχημένες βραδιές που έχει οργανώσει η λαογραφική εταιρεία. Άψογα στημένη, προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση σε όσους την παρακολούθησαν. Η αίθουσα του Επιμελητηρίου Λασιθίου αποδείχτηκε μικρή.
Και η δική μου μαρτυρία:
Μεγάλωσα στα πόδια όλων αυτών των ανθρώπων. Το σιδηρουργείο του πατέρα μου Γιάννη Τουτουδάκη και του θείου μου του Κωστή, ήταν απέναντι από το σπίτι του γιατρού Ζωγραφάκη, του Νιωτάκη, το μπακάλικο του Πέτρου Σγουρού, εκεί δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο της Λατούς, τότε δεν είχε ανασκαφεί.
Μεγάλωσα στα πόδια όλων αυτών των ανθρώπων. Το σιδηρουργείο του πατέρα μου Γιάννη Τουτουδάκη και του θείου μου του Κωστή, ήταν απέναντι από το σπίτι του γιατρού Ζωγραφάκη, του Νιωτάκη, το μπακάλικο του Πέτρου Σγουρού, εκεί δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο της Λατούς, τότε δεν είχε ανασκαφεί.
Λίγα μέτρα παραπάνω το μαγαζί του Νίκου Σπίθα με τον κουνιάδο του Κωστή Λουλά. Ηλεκτρολογικά είδη. Εγώ, πιτσιρίκος, μ' έστελνε ο πατέρας μου ή ο θείος μου για καμιά λάμπα, ή ασφάλεια, ή καλώδιο, πάντοτε έμπαινα από την πίσω πόρτα, αφού ήταν πιο κοντά στο μαγαζί μας...
Μερικές δεκάδες μέτρα το λιμάνι, το εστιατόριο του Χαρή, στον κεντρικό δρόμο ο Σπύρος ο Δαβράδος με τα γλυκά του, δίπλα το κουρείο του Διαμαντόπουλου με τον Ανδρουλάκη, παραπάνω ο δικηγόρος Μανώλης Μενεγάκης με τη Μαριάνθη, νονός μου. Ο δήμαρχος Καπετανάκης κάθε μέρα ρωτούσε τον Ανδρουλάκη, αν αφήσουν τίποτα πίσω για να τους θυμούνται οι Αγιονικολιώτες...Πού να φανταστεί ότι αυτός με τον Κούνδουρο και τον Σωτήρχο θα απογείωναν τη πόλη...
Μια παρέα ανθρώπων, τολμώ να πω, καλύτεροι από μας. Μια παρέα που με σημάδεψε και τους κουβαλάω και θα τους κουβαλάω πάντα μέσα μου. Όχι μόνο ως νοσταλγία, αλλά και ως μέτρο σύγκρισης.
Ακούστε την Αυγίτσα, από τους φίλους του Νίκου Σπίθα...
0 comments
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.