Ένας άνδρας, που είχε χάσει πρόσφατα την γυναίκα του, ζούσε με τον μικρό του γιο σε ένα χωριό.
Μια μέρα, ενώ είχε πάει στην πόλη για δουλειές και είχε αφήσει τον γιο του μόνο στο σπίτι, ληστές επιτέθηκαν και έκαψαν το χωριό. Βρήκαν το μικρό αγόρι κρυμμένο, δεν το σκότωσαν, αλλά το πήραν μαζί τους.
Όταν επέστρεψε ο πατέρας, βρήκε το σπίτι του καμένο. Πιστεύοντας πως ο γιος του κάηκε κι αυτός, παίρνει τις στάχτες από ένα καρβουνιασμένο σώμα και τις τοποθετεί ευλαβικά μέσα σε ένα όμορφο δοχείο, το οποίο είχε συνέχεια μαζί του.
Κάποια μέρα, ο γιος του δραπέτευσε από τους ληστές και γύρισε στο σπίτι. Χτύπησε την πόρτα.
"Ποιος είναι;" ρώτησε από μέσα ο πατέρας.
Εγώ είμαι, πατέρα, ο γιος σου, άνοιξέ μου.
Μέσα στην τρέλα της θλίψης ο πατέρας, φώναξε:
Φύγε, ο γιος μου είναι νεκρός! Σταμάτα να με κοροϊδεύεις! Δεν σέβεσαι τη μνήμη ενός νεκρού! Εξαφανίσου!
Το αγόρι, λυπημένο έφυγε.
Πατέρας και γιος δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ.
Πηγή: dkaravasilis.gr
4 comments
Πραγματικά αδυνατώ να βρω κάποιο νόημα...
Posted on 21 Σεπτεμβρίου 2011 στις 11:41 μ.μ.
Δεν υπάρχει κανενα απολυτως νοημα. Ουτε σαν κρυο ανεκδοτο δεν στεκει.
Posted on 22 Σεπτεμβρίου 2011 στις 10:13 π.μ.
Συμφωνώ και με τους δύο προηγούμενους..κανένα απολύτως νοημα..!
Posted on 22 Σεπτεμβρίου 2011 στις 1:39 μ.μ.
Η εμμονή σε κάτι πολλές φορές οδηγεί σε δυσάρεστα αποτελέσματα. Γι' αυτό ας μην είμαστε απόλυτοι και φανατικοί στις απόψεις μας και ας δίνουμε ευκαιρίες...
Posted on 22 Σεπτεμβρίου 2011 στις 1:51 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.