Ποιος θα το έλεγε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια! Ο κ. Πέτρος, ο εβδομηντάρης γείτονας που αρνιόταν πεισματικά να πάρει κινητό τηλέφωνο, έχει γίνει ο φανατικότερος οπαδός του διαδικτύου! Συνταξιούχος, ανύπαντρος, μόνιμος σουλατσαδόρος στην περιοχή. Όλο και κάπου τον πετύχαινα, στο φούρνο, στο περίπτερο, στο σουπερμάρκετ. Καθότι στη συνείδησή του ήμουν κάτι σαν τον Bill Gates, λόγω της θητείας μου στο Πολυτεχνείο, όλο μου πέταγε ερωτήσεις όποτε με έβλεπε. «Να βάλω ΑΝΤΕΣΕΛ;» κι εννοούσε το ΑDSL, «Γκοτζίλα ή εχπλορερ;» κι εννοούσε Mozilla ή Explorer, «Τι χρειάζεται για να βάλω σκιπ;» κι εννοούσε skype…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη από την ανθρώπινη περιέργεια. Και ο κ. Πέτρος είχε πολλή από δαύτη. Του είχα δώσει έναν παλιό υπολογιστή desktop που ήταν για απόσυρση «για να γράφει επιστολές στο δήμαρχο» όπως μου είπε χωρίς να γράφει και να ξανασβήνει. Για να καθαρογράψει μια επιστολή 20 γραμμών ήθελε περίπου 20 κόλλες Α4. Ο περφεξιονισμός του ήταν μια πραγματική απειλή για τα δάση του Αμαζονίου.

O κ. Πέτρος λοιπόν ξεκίνησε ακουμπώντας το ποντίκι στην οθόνη για να επιλέξει κάτι και τώρα έχει γίνει ειδικός στα social media. «Ποιο facebook, αυτό είναι για 14χρονα, το twitter είναι για μας…» μου έλεγε την τελευταία φορά. Και συνέχιζε με περηφάνια στρατηγού που γυρίζει από νικηφόρα εκστρατεία. «Έχω φτάσει τους 467 followers…». Και πώς να μην τους φτάσει όταν είναι οκτώ ώρες την ημέρα στο internet σερφάροντας σε blogs, sites και social media. Με το διαδίκτυο είχε βρει την οικογένεια και την παρέα που δεν είχε απολαύσει ποτέ τα τελευταία χρόνια.

Αν υπάρχει ένα υποεκτιμημένο target group για το διαδίκτυο αυτό είναι οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Με το σώμα να έχει πάρει την κατιούσα, αποτρέποντας από φυσικές δραστηριότητες κλείνονται τις περισσότερες φορές σπίτι. Κι αν για μας το πρόβλημα είναι η έλλειψη χρόνου, για εκείνους είναι το περίσσευμα που δεν έχουν τι να το κάνουν. Ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν δραστηριότητες και στις περισσότερες περιπτώσεις τους απορροφά η αποχαύνωση της τηλεόρασης επιταχύνοντας έτσι το αλτσχάιμερ. Ψάχνουν να παίξουν έναν ρόλο που πέρα από αγγαρείες δύσκολα τους δίνουμε.

Δοκιμάστε να μάθετε σε έναν μεγάλο άνθρωπο τη χρήση του υπολογιστή και να τον εξοικειώσετε με το διαδίκτυο. Αξίζει τον κόπο. Στην αρχή θα είναι αρνητικός («δεν είναι αυτά τα πράγματα για μένα παιδάκι μου…», «τι τους θέλω εγώ αυτούς τους διαβόλους…») αλλά αν επιμείνετε, θα του ανοίξετε μια πόρτα που μετά θα σας ευγνωμονεί. Θα εντυπωσιαστεί, θα αναρωτηθεί, θα δοκιμάσει όπως τα μικρά παιδιά. Σιγά σιγά θα αρχίζει να αλληλεπιδρά, κάτι που η τηλεόραση δεν μπορεί να προσφέρει. Κι αν αλληλεπιδρά, συμμετέχει, είναι ενταγμένος κάπου δεν είναι πια ο αποκομμένος παρίας.

Ο μεγαλύτερος εχθρός για τους ηλικιωμένους είναι η μοναξιά. Δεν ισχυρίζομαι ότι η διαδικτυακή παρέα είναι καλύτερη από τη ζωντανή παρέα που πρέπει να απολαμβάνουν οι μεγάλοι άνθρωποι και που πρέπει να τους την προσφέρουμε γενναιόδωρα. Ή ότι είναι καλύτερη από τα εγγόνια που τραβάνε από το μανίκι τη γιαγιά να τους κάνει τις «ζαβολιές» που δεν επιτρέπουν ο μπαμπάς και η μαμά. Όμως το διαδίκτυο είναι μια καλή παρέα για τις υπόλοιπες ώρες. Ενημερώνει, προβληματίζει, διασκεδάζει και γενικά δεν αφήνει το μυαλό να «βαλτώσει».

Παλιά έλεγαν ότι αν δεν παίζεις χαρτιά δεν θα έχεις καλά γεράματα. Το δόγμα αυτό κλονίζεται σήμερα καθότι και πασιέντζα έχει ο υπολογιστής ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Χώρια που γεφυρώνεται και το χάσμα των γενεών. Όταν παππούς κι εγγονός αποκτούν κοινή γλώσσα, τότε ο παππούς γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα συντροφιά...

Πηγή: protagon.gr