Ακολουθεί η παρακάτω συγκλονιστική εξομολόγηση μιας ιατρού που χτυπήθηκε από την επάρατη νόσο (το παρακάτω γεγονός είναι αληθινό, μόνο τα ονόματα αλλάζουν):

Δε μου αρέσει καθόλου, που έχω ορρούς και στα δυο μου χέρια, που το δέρμα μου είναι ξηρό και έχει κίτρινο χρώμα, που φοράω σκούφο, λόγω τεχνητής απώλειας κώμης, και που η κοιλιά μου είναι φουσκωμένη, γεμάτη υγρά και καρκινικά κύτταρα...

Για να περάσει η ώρα στο θάλαμο, σκέφτηκα να σας πω την ιστορία μου, μήπως και αποτρέψω άλλα άτομα, με ιστορικό σαν το δικό μου, να υποπέσουν στα ίδια σφάλματα...

Με λένε Ειρήνη Μελά, είμαι 49 ετών, και είμαι γιατρός. Συγκεκριμένα, γυναικολόγος, επιμελήτρια Α' σε γνωστό μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας. Έχω ένα γιο, τον Ιδομενέα, ηλικίας 10 ετών. Τεκνοποίησα με τεχνητή γονιμοποίηση, μετά από 9 χρόνια στείρου γάμου.
Έχασα τη μητέρα μου σε ηλικία 44 ετών, από καρκίνο του μαστού. Εγώ τότε ήμουν στην ηλικία του γιου μου, και αυτός ο συνειρμός με τρομάζει. Η αδερφή μου, 44 ετών σήμερα, δε γιόρτασε τα γενέθλιά της, εις μνήμη της μητέρας μας...Ο πατέρας μας ξαναπαντρεύτηκε σύντομα, η μητριά μας η Θάλεια μας στάθηκε σαν πραγματική μητέρα, και μας στέκεται ακόμα...

Τα χρόνια της εφηβείας ήταν δύσκολα, και η μόνη μου παρηγοριά ήταν το διάβασμα. Λόγω του τραυματικού γεγονότος με τη μητέρα, αποφάσισα να γίνω γιατρός. Με είχε γοητεύσει πολύ η ιστορία του Παπανικολάου, και ονειρευόμουν, μικρή και συννεφούλα, να κατακτήσω τα όρη της έρευνας κατά του καρκίνου...

Πέρασα στην Ιατρική Αθηνών με την πρώτη προσπάθεια, και σε καλή σειρά. Δε μετάνιωσα ποτέ για την επιλογή μου - ίσα ίσα που στην πράξη γοητευόμουν ακόμη πιο πολύ από την επιστήμη μου...μου άρεσε η κλινική ιατρική, η αίσθηση της άμεσης επαφής με τον ασθενή και τον κόσμο του, η χαρά της διαγνωστικής σκέψης...εξειδικεύτηκα στο Λονδίνο στη γυναικολογία - μαιευτική. Εκεί γνώρισα τον άντρα μου, επίσης συνάδελφο, παιδίατρο - νεογνολόγο. Παντρευτήκαμε και ονειρευτήκαμε, όπως όλοι οι ερωτευμένοι, το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί...

"Διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό...". Περνούσαν τα χρόνια, η δουλειά ήταν η μεγάλη μας εκτόνωση...όσο κι αν προσπαθούσαμε, παιδιά δεν κάναμε...κάναμε εξετάσεις, και βρέθηκε ανδρολογικό πρόβλημα στον άντρα μου...χρειάστηκε να υποβληθώ σε προετοιμασία για εξωσωματική γονιμοποίηση...το δέχτηκα με χαρά, ξεχνώντας το αίτιο θανάτου της μητέρας μου...ήμουν γιατρός, γυναικολόγος, άρα "αθάνατη"...

Φόβος για επικείμενη κακοήθεια, φόβος για τη νοσηλεία, για την απώλεια ατομικότητας και αυτονομίας...αυτή ήταν η "αθανασία" μου...σε υπέρηχο μαστών, βρέθηκε ένας μικρός ύποπτος όγκος..."Ειρήνη, αφαίρεσε το, στείλ' το για βιοψία, δε μου αρέσει έτσι όπως το βλέπω, έχεις και ιστορικό, θα πάρεις ορμόνες με τέτοιο ιστορικό και τέτοιο εύρημα; Θα αστειεύεσαι βέβαια!" Έτσι μου μίλησε η Ουρανία, η φίλη μου ακτινολόγος, μα εγώ έκλεισα τ' αυτιά του νου μου για να μην την ακούσω...

Μετά από δυο προσπάθειες, έμεινα έγκυος στον Ιδομενέα...υγιέστατο γεννήθηκε το αγγελούδι μου...

Τον όγκο τον εξαίρεσα από το μυαλό μου...



Μια μέρα πριν τρία χρόνια, μετά το μπάνιο, είπα να ψηλαφίσω το μαστό μου, έτσι από περιέργεια...και τότε πάγωσα...ο όγκος είχε μεγαλώσει, ήταν σκληρός, ανώμαλος στην υφή, και το δέρμα από πάνω του είχε όψη φλούδας πορτοκαλιού...την άλλη μέρα, πήγα στην Ουρανία. Μου επιβεβαίωσε τους φόβους μου και προχωρήσαμε σε μαστογραφία...καρκίνος του μαστού...ακολούθησαν απεικονίσεις και εξετάσεις αίματος...ευτυχώς, δεν είχαμε ενδείξεις μεταστάσεων...έγινε ολική αφαίρεση του αριστερού μου μαστού, μαζί με τους παρακείμενους λεμφαδένες της μασχάλης...

Ο ογκολόγος μου ο Πάρης μου συνέστησε στενή παρακολούθηση...ακόμη μια φορά, η "αθανασία" κυριάρχησε...δεν πίστεψα ποτέ ότι η νόσος θα προχωρούσε τόσο γρήγορα στα οστά, στους πνεύμονες και στο συκώτι...όταν τα διαπίστωσα όλα αυτά, παραιτήθηκα...η οικογένειά μου, ο άντρας μου, το παιδί μου και αρκετοί συνάδελφοι - θεραπευτές μου με στήριξαν και με στηρίζουν ακόμα...

Προς τι πια; Τώρα είναι αργά...για όλα φταίει η πολλή η γνώση μου και η πολλή αδιαφορία μου...είναι αυτό, που καμιά φορά λένε, ότι ο έμπειρος οδηγός κάνει τα πιο πολλά ατυχήματα...αν είχα ακούσει την Ουρανία και τον Παρη, τώρα δε θα ήμουν έτσι...αυτά είπα και στη νεαρή ειδικευόμενη, που μου πήρε το πρωί το ιστορικό μου...περισσότερο τη νουθέτησα, παρά της εξιστόρησα...

Κρύβω την αμέλειά μου πίσω από την όψη του καρκινοπαθούς τελικού σταδίου...αφήνω πίσω το γιο μου, κληρονομιά στον ακούραστο σύζυγό μου...

...και φωνάζω σε όλους εσάς τη ρήση του Ιπποκράτη:

«Καλύτερα να προλαβαίνεις την ισορροπία της υγείας σου, παρά να θεραπεύεις την αρρώστια σου»

Ειρήνη Μελά

Πηγή: 1mariaksdi.pblogs.gr