«Γεια σας,
Ονομάζομαι Ελένη και σκέφτηκα να σας γράψω ένα άρθρο σχετικά με το πως βιώνω εγώ την κρίση, τί σκέφτομαι , τί νιώθω τί προσδοκώ Δεν έχω κάνει κάποιο προσχέδιο για τι ακριβώς θα μιλήσω ή το ύφος που θα χρησιμοποιήσω Σκέφτηκα απλώς να γράψω από την καρδιά μου. Έτσι όπως μου βγει. Στο θέμα μας, λοιπόν, την κρίση Θυμάμαι πριν περίπου ενάμιση χρόνο όταν ξεκίνησε το θέμα με τους αγανακτισμένους όταν αρχίσαμε όλοι να νιώθουμε περισσότερο στο πετσί μας την κρίση Θυμάμαι κάθε πρωί να ξυπνάω και να νιώθω ένα απίστευτο βάρος στο στήθος μου και να μην μπορώ να ανασάνω Ένα ψυχοπλάκωμα. Αυτό ήταν.
Για ένα διάστημα αυτό συνέβαινε κάθε μέρα. Άρχισα να παρακολουθώ μέσω κάμερας (μιας και είμαι από επαρχία τις εκεί συγκεντρώσεις. Όμως ήξερα πως δεν θα είχαν αποτέλεσμα. Μια μέρα του καλοκαιριού 2011 έτυχε να βρεθώ Αθήνα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Κάποιοι φίλοι μου έδωσαν ραντεβού στο Σύνταγμα στα Εverest. «Θα δω, λοιπόν από κοντά τί παίζει σε αυτές τις συγκεντρώσεις», σκέφτηκα Πήγα, λοιπόν, και όντως βρήκα τους φίλους μου να κάθονται έξω. Είχα διψάσει λόγω ζέστης και λέω «παιδιά μισό λεπτό να πάρω μέσα μια λεμονίτα και έρχομαι». Μόνο που για να πάρω αυτήν τη λεμονίτα πέρασε ένα μισάωρο. Είδα μια απίστευτη ουρά από κόσμο να παίρνει σάντουιτς, σαλάτες, καφέδες, νεύρα, χαμός. Είχα μάθει και από φίλη φίλου πως στην καφετέρια που δούλευε στο Σύνταγμα ο τζίρος είχε ανέβει κατακόρυφα επί αγανακτισμένων.
Κάτι δεν μου πήγαινε καλά Αναρωτήθηκα πως ήταν δυνατόν όλοι αυτοί να ήταν αγανακτισμένοι, αλλά να κάνουν ουρές στα φαγάδικα. Διότι αν είσαι όντως αγανακτισμένος, τότε τοστάκι και νεράκι παίρνεις από το σπίτι σου, δεν είναι δυνατόν να πηγαίνεις κάθε μέρα στο Σύνταγμα και να πληρώνεις την αγανάκτηση 5 ευρώ τη μέρα για μάσα και νερό ή καφέ. Άρα ήταν εμφανές πως έτσι δεν γινόταν κάτι. Μετά ο κόσμος αντέδρασε, αλλά έφαγε και ξύλο και χημικά Σαν να ήθελαν να τιμωρήσουν τον κοσμάκη, για τί πράγμα ακριβώς;;; Για το ότι τολμάει να απαιτεί το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και τη ζωή;;;
Οι συνέπειες όλης αυτής της κρίσης άρχισαν να φαίνονται και στη δική μου δουλειά. Είμαι ελεύθερη επαγγελματίας από το 2003 και είδα τον τζίρο μου να πέφτει στο μισό. Ίσα που έβγαζε τα έξοδά του. Φόβος με κατέκλυσε. Ανησυχία. Θα έχω να πληρώσω το ΤΕΒΕ-ΚΛΕΒΕ τέλος του μήνα ;;; Και μετά έρχεται και το ρεύμα, φόροι, νερό, θέρμανση, ανανέωση άδειας, κ.τ.λ., κ.τ.λ., η λίστα με τα έξοδα πάντα είναι μεγάλη. Και τα χρωστούμενα από πελάτες;;; Μου χρωστούσαν και μου χρωστάνε. Όμως ποιος νοιάζεται;;; Το κράτος θέλει μόνο να μας πάρει, όχι να μας δώσει και να μας πάρει και να μας πάρει Να μας αφανίσει μάλλον. Αυτή είναι η σωστή έκφραση.
Και μετά πάντα υπάρχει και το προσωπικό θέμα. Νιόπαντρη να θέλω να κάνω οικογένεια. Όμως πώς να κάνω;;; Ο σύζυγος άνεργος με περιστασιακές δουλειές. Μα σπούδασε, μα έχει και μεταπτυχιακό. Και πάλι ποιος νοιάζεται;;; Το κράτος σαν άλλος ένας στυγνός δολοφόνος σου λέει «όχι, τέλος τα όνειρά σου. ΔΕΝ θα παντρευτεί κανείς πλέον. ΔΕΝ θα κάνει κανένας παιδιά. ΔΕΝ θα σηκώσει κανένας κεφάλι. ΔΕΝ θα ζήσει κανείς ελεύθερος. Και αν κανείς τολμήσει και τα παραβεί αυτά θα το πληρώσει». Διότι ως γνωστόν όποιος τόλμησε και έκανε οικογένεια φορολογείται, όποιος τόλμησε και έφτιαξε με τον κόπο του ένα σπιτάκι τιμωρείται μιας και του ζητάει ενοίκιο στο σπίτι του μέσω χαρατσιού.
Έβλεπα πρόσωπα θλιμμένα παντού. Ακόμα βλέπω. Τα πρόσωπα των ανθρώπων έχουν σκοτεινιάσει και πολλοί παλεύουν να ζήσουν αξιοπρεπώς και να μην γίνει αντιληπτό πως υποφέρουν Χαθήκαμε με τους φίλους, γιατί ποιος είχε χρόνο και κυρίως χρήμα για εξόδους;;; Αλλά και αν τύχαινε μια στο τόσο να βγούμε, τί λέγαμε;;; Για τους νέους φόρους, τα χαράτσια, το τί μας χρωστάνε και το τί χρωστάμε . Υποτίθεται πως είχαμε βγει για διασκέδαση Ποιά διασκέδαση;;; Έμαθα για παιδιά στα σχολεία που λιποθυμάνε λόγω μη επαρκούς σύττισης. Και ένιωσα ντροπή, θυμό, οργή να πω καλύτερα. Είδα γεροντάκια σε κάδους σκουπιδιών καθώς και νεαρά παιδιά κάπου στα 25-30 να ψάχνουν σκουπίδια. Σοκαρίστηκα Δεν πίστευα πως θα τα έβλεπα ποτέ αυτά στην επαρχία.
Ώσπου μια μέρα ξύπνησα και είπα, τέλος! Έχω κουραστεί να νιώθω έτσι. Να μιζεριάζω και γω κάθε μέρα. Να νιώθω αγωνία, φόβο, ψυχοπλάκωμα για το τί θα γίνει, πού μας πάνε, τί θα μας κάνουν, πόσα θα πληρώσουμε, κ.τ.λ., κ.τ.λ. Αποφάσισα να αλλάξω. Να βρω χαρά στα μικροπράγματα. Να δώσω ελπίδα σε άλλους. Να βοηθήσω όπως μπορώ όποιον μπορώ, να βλέπω τους φίλους μου πάση θυσία. Να κάνω οικογένεια. να χαμογελάω, να προσπαθώ όσο μπορώ για το καλύτερο. Θέλει αγώνα, δεν λέω, αλλά πιστεύω τα καταφέρνω μια χαρά. Μάλιστα ανέβηκε και η δουλειά μου και όταν ο σύζυγος απολύθηκε πρόσφατα δεν στενοχωρήθηκα όπως παλιά, αλλά σκέφτηκα με απόλυτη αισιοδοξία πως ναι κάτι άλλο θα βρει και όντως αρχίζουν και φαίνονται κάποιες προτάσεις.
Θα μου πείτε μπορούν όλοι να είναι αισιόδοξοι ειδικά χωρίς δουλειά;;; Παιδιά, η μιζέρια, οι αυτοκτονίες και η κατάθλιψη δεν είναι λύση. Πρέπει να βρούμε τρόπους να δράσουμε επιτέλους. Μια λύση θα ήταν η μαζική απεργία αορίστου χρόνου, να παρέλυαν τα πάντα επ' αοριστον μέχρι να έκαναν κάτι με τα απάνθρωπα μέτρα οι άχρηστοι οι πολιτικοί μας. Αρνούμαι να τους παραδοθώ άνευ όρων. Αρνούμαι να γίνω έρμαιο των ορέξεων του κάθε διατροφικού Ράιχενμπαχ. Κλείδωσε το μέτρο για φορολόγηση με 35% των ελεύθερων επαγγελματιών. Αυτό θα είναι η ταφόπλακά μας. Σκέφτομαι σοβαρά να πιάσω το τοπικό επιμελητήριο και τα μέλη του να κινηθούμε πόρτα πόρτα σε όλον τον νομό σε ομάδες μαζεύοντας υπογραφές να μην πληρώσει ΚΑΝΕΝΑΣ. Αρκετά όλοι αυτοί οι γραβατωμένοι "κυριοι" υποτίμησαν τη νοημοσύνη μας και την ανεκτικότητά μας.
Θα μπορούσα να μιλώ για πολλά με τις ώρες, όμως για μένα το νόημα είναι ένα: ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΧΑΘΕΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ. Όλοι μαζί μπορούμε παιδιά.
Φιλικά,
"Σιωπηλή παρατηρήτρια"»
Πηγή: ClopYPastE.gr - ClopYandPastE.gr - ClopYandPastE.blogspot.com
1 Comment
Κοπελιά κάτσε στο μαγαζάκι σου και στο ιδιόκτιτο σπιτάκι σου πειές και κανένα καφεδάκι στους φίλους σου που έχουν (everest στο Σύνταγμα)και άσε την αγανάκτιση σε άλλους η δουλειά σου πάει καλά τώρα γιατί άλλαξε το κάρμα σου! τι μπούρδες θεέ μου...
Posted on 5 Οκτωβρίου 2012 στις 4:02 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιέχουν βωμολοχίες, να μην είναι γραμμένα σε greeklish και με κεφαλαία γράμματα και να μην περιέχουν οποιοδήποτε διαφημιστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα δημοσιεύονται. Για οποιαδήποτε απορία ανατρέξτε στους όρους χρήσης του ιστολογίου.