Μια μέρα είχα πάει στον σταθμό των τραίνων για να παραλάβω έναν φίλο που ερχόταν από την επαρχία. Καθώς κοιτούσα λοιπόν επίμονα το κόσμο προσπαθώντας να ξεχωρίσω τον φίλο μου από δίπλα μου περνούσαν επιβάτες κουβαλώντας τις βαλίτσες τους. 

Σε μια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε σε κάποιον άνδρα που ερχόταν προς το μέρος μου κρατώντας δυο μικρά σακίδια. Σταμάτησε ακριβώς δίπλα μου να χαιρετήσει την οικογένεια του.

Πρώτα πλησίασε τον νεαρότερο γιο του, θα ήταν γύρω στα έξι, και απίθωσε τα σακίδια του στο πάτωμα. Αγκαλιάστηκαν ζεστά για αρκετή ώρα. Καθώς απομακρύνονταν για λίγο για να κοιτάξει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, άκουσα τον πατέρα να λέει:

"Χαίρομαι τόσο πολύ που σε βλέπω γιε μου, μου έλειψες τόσο πολύ!"

Ο γιος του κάπως ντροπαλά απάντησε:

"Κι εγώ μπαμπά!"

Ύστερα ο άνδρας στάθηκε και κοίταξε στα μάτια τον μεγάλο του γιο, γύρω στα δέκα πρέπει να ήταν, και καθώς αγκάλιασε με τις παλάμες του το πρόσωπο του μικρού, είπε:

"Έχεις γίνει πια σωστός άνδρας. Σ αγαπώ πολύ γιε μου!"

Αγκαλιάστηκαν κι αυτοί για πολλή ώρα.

Καθώς συνέβαινε αυτό, ένα κοριτσάκι που θα ήταν δεν θα ήταν δυο χρονών, γύρευε να απελευθερωθεί από την αγκαλιά της μάνας του για να πάει στον πατέρα του.

"Γεια σου μικρό κοριτσάκι" του είπε ο πατέρας του και το πήρε τρυφερά στην αγκαλιά του. Του έδωσε φιλιά στο κατακόκκινο προσωπάκι, κράτησε την κόρη του κοντά στην αγκαλιά του και την κουνούσε απαλά πέρα δώθε. Μετά την παρέδωσε πίσω στη γυναίκα του. Το μικρό ηρέμησε και έγειρε το κεφαλάκι του στον ώμο της μητέρας του πολύ ευτυχισμένο. 

Τότε είπε ο άνδρας:

"Κράτησα το καλύτερο για το τέλος"

Πλησίασε στη γυναίκα του και της έδωσε το πιο παθιασμένο φιλί που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Την κοιτούσε για ώρα στα μάτια και της είπε:

"Σ' αγαπώ τόσο πολύ"

Έμειναν εκεί για ώρα βυθισμένοι στο πάθος και την αγάπη τους στέλνοντας χαμόγελα ο ένας στον άλλον δίχως να αφήσουν ούτε λεπτό το χέρι ο ένας του άλλου.

Για μια στιγμή μου θύμισαν ένα νιόπαντρο ζευγάρι, αλλά και πάλι υπολογίζοντας από την ηλικία των παιδιών τους μάλλον έκανα λάθος. Μπερδεμένος σκεφτόμουν ότι ήμουν μάρτυρας μιας υπέροχης αγάπης. Τόσο που αισθάνθηκα άβολα στο σκηνικό. Παράταιρος. Δεν κρατήθηκα ωστόσο και ρώτησα:

 "Πόσο καιρό είστε παντρεμένοι;"

"Δεκατέσσερα χρόνια μαζί και δώδεκα παντρεμένοι" μου απάντησε ο άνδρας χωρίς να σταματήσει να κοιτάζει τη γυναίκα του στα μάτια!

"Και καλά πόσο καιρό έχετε να ιδωθείτε;" ρώτησα.

Εκείνος χαμογελώντας μου λέει:

"Δύο ολόκληρες μέρες!"

"Δυο μέρες;" έμεινα έκπληκτος. Από την ένταση της υποδοχής υπέθεσα ότι μάλλον θα απουσίαζε αρκετές εβδομάδες αν όχι μήνες. Η έκφραση στο πρόσωπο μου με πρόδωσε. Είπα τότε ελπίζοντας να τελειώνει η εισβολή μου σε αυτόν τον παράδεισο της αγάπης και να γυρίσω στον φίλο μου:

"Ελπίζω και ο δικός μου ο γάμος να έχει τόσο πάθος ύστερα από δώδεκα χρόνια"

Τότε, ο άνδρας σταμάτησε να χαμογελά. Με κοίταξε ίσια στα μάτια και με δύναμη που άγγιξε τη ψυχή μου μου είπε κάτι που με έκανε διαφορετικό άνθρωπο. Μου είπε

"Μην ελπίζεις φίλε μου, αποφάσισε το!"

Ύστερα ξαλαέλαμψε το υπέροχό του χαμόγελο, μου έσφιξε το χέρι και μου είπε:

"Ο Θεός να σε έχει καλά!"

Πηγή: dkaravasilis.gr