Σήμερα, ημέρα ανακοίνωσης των βάσεων εισαγωγής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, θα ανάψω ένα Felipe Gregorio για όσα παιδιά πανηγυρίζουν για την επιτυχία τους, αλλά και για τα υπόλοιπα που δεν τα κατάφεραν. Δεν κατάφεραν ελπίζω να πετύχουν την εισαγωγή τους σε μια σχολή που τους ενδιέφερε από παιδιά, σε μια σχολή που θα εκπλήρωνε τις απαιτήσεις τους για ουσιαστική μόρφωση ή που θα τους έδινε την ευκαιρία να προσεγγίσουν τον τρόπο ζωής που ευχήθηκαν σε κάποια γενέθλιά τους. Αλλά ο καπνός ακόμη κι από τα πλέον ποιοτικά πούρα της υφηλίου δεν μπορεί να κρατήσει αιώνια. Στροβιλίζεται, παραδίνεται στον νόμο του χάους και γίνεται μια ανάμνηση βραδινή, μια ρομαντική σκέψη σε τουαλέτα κέντρου νεοσυλλέκτων. Τί να επιφυλάσσει το μέλλον γι' αυτά τα παιδιά...

Η ζωή του φαντάρου και η ζωή του φοιτητή παραδοσιακά οφείλουν ένα πολύ σημαντικό ποσοστό της γοητείας τους στο περίεργο οικονομικό καθεστώς που τις περιβάλλει. Στο μειωμένο μπάτζετ που προκύπτει από την μη παραγωγή. Κι αν ο φαντάρος θεωρητικά έχει έναν αστείο μηνιαίο μισθό που λειτουργεί περισσότερο συναισθηματικά, όμως στεγάζεται και σιτίζεται δωρεάν, ο φοιτητής είναι αναγκασμένος να στηρίζεται είτε στις γονικές επιχορηγήσεις είτε σε έσοδα από δουλειές του ποδαριού είτε σε έναν συνδυασμό των δύο. Και κάπως έτσι ή μάλλον μόνο έτσι αποκτά νόημα η φοιτητική ζωή. Με στενά οικονομικά σχεδιαγράμματα, με την εναλλαγή βραδιών με γεμάτη τσέπη και άλλων τραγικής αφραγκίας, με βερεσέ τσιγάρα και σκέτα μακαρόνια για να βγει το Σαββατοκύριακο.

Κάθε γενιά και θρύλος 

Μεγαλώσαμε με τους θρύλους των παππούδων μας που οι περισσότεροι δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν, είχαν όμως τις δικές τους ιστορίες από τους πολέμους, τις εξορίες, τις επιστρατεύσεις και τα καψώνια. Αυτές, όσο οδυνηρές και να ήταν, χάραξαν τις ζωές τους για πάντα, τους έκαναν τους άντρες που ήταν ή είναι και έχω την εντύπωση πως πλέον δεν θα τις άλλαζαν για τίποτα. Είναι η κληρονομιά τους, ο φόρος που έπρεπε να πληρώσουν στο σάπιο γένος των ανθρώπων. Όσοι από αυτούς κατάφεραν και μορφώθηκαν ή τουλάχιστον η πλειονότητά τους, μπόρεσαν εύκολα ή δύσκολα να ασχοληθούν με το αντικείμενο σπουδών τους και κάποιοι πλούτισαν από αυτό. Σκεφτείτε π.χ. έναν γιατρό ή έναν δικηγόρο στην δεκαετία του '50 και του '60. Ακόμη παντεσπάνι τρώνε.

Η αμέσως επόμενη γενιά, η γενιά των φοιτητών του '70 και του '80, κατάφερε να σπουδάσει σε μεγαλύτερο ποσοστό. Δεν ήταν εύκολο γι' αυτούς (κυρίως για τα παιδιά των ανθρώπων της πρώτης κατηγορίας). Όμως τα έφεραν βόλτα με κόπο, σκληρές οικονομίες και υπομονή. Οι περισσότεροι εξ αυτών μέχρι πριν κάποια χρόνια μοιράζονταν τις αναμνήσεις τους από τα δύσκολα αλλά και ξένοιαστα χρόνια της φοιτητικής ζωής τους σε ψαροταβέρνες, πάνω από συναγρίδες και σαργούς. Ήταν η δική τους σειρά να χαράξουν τη γραμμή της ενηλικίωσής τους.

Η δική μας γενιά, η γενιά των φοιτητών του '90 και ακόμη περισσότερο του '00 παρήγαγε πτυχιούχους σε ιστορικά υψηλά ποσοστά. Η διαδικασία ήταν πιο εύκολη και άνετη χάρη στους μισθούς της προηγούμενης γενιάς, όμως η νοοτροπία ήταν η ίδια, φοιτητής είμαι μωρέ που να τα βρω τόσα λεφτά που ζητάς για το μηχανάκι και πάει λέγοντας. Όμως στη δική μας γενιά έλαχε δυστυχώς να μείνει για πάντα στην φοιτητική ηλικία. Όσοι πτυχιούχοι κατάφεραν να βρουν δουλειά, θυμούνται με νοσταλγία τα φοιτητικά τους χρόνια. Γιατί και το ίδιο πάνω κάτω εισόδημα είχαν και δεν είχαν όλους μαλάκες της προηγούμενης γενιάς πάνω από τα κεφάλια τους. 10 ώρες δουλειά τη μέρα, πέντε κατοστάρικα μισθός, μίρλα από το αφεντικό, αβεβαιότητα κι έχουμε αμέσως το αποτέλεσμα. Μηδέν εις το πηλίκον και τα νεύρα κρόσια. Κι όμως κάποτε ήμαστε κι εμείς φοιτητές, τα βολεύαμε εύκολα ή δύσκολα, αλλά είχε πλάκα. Τώρα τα βολεύουμε εύκολα ή δύσκολα, (κυρίως δύσκολα) έχουμε ΑΦΜ και βιβλιάριο, αλλά δεν έχει καθόλου πλάκα. Πόσες φορές να γελάσεις με το ίδιο αστείο; Στο τέλος το σιχαίνεσαι και το ξερνάς.

Εύχομαι στα παιδιά που θα γραφτούν από τον Οκτώβρη στις σχολές τους (αν ανοίξουν ποτέ), να το χαρούν όσο γίνεται περισσότερο. Γιατί αυτά τα παιδιά όντως κουράστηκαν την χρονιά που μας πέρασε και το αξίζουν. Να μελετήσουν, να μορφωθούν, να αποκομίσουν εμπειρίες, να ερωτευτούν και να ξεκουραστούν. Γιατί χωρίς να θέλω να είμαι απαισιόδοξος, νομίζω στο μέλλον θα τους χρειαστεί η ξεκούραση. Και κυρίως εύχομαι να μπορέσουμε να τους κρατήσουμε στην Ελλάδα όλους (όσοι επιθυμούν βεβαίως βεβαίως). Είναι άδικο να παράγουμε επιστήμονες που θα δουλέψουν αναγκαστικά στο εξωτερικό. Θα μοιάζουν στην καλύτερη περίπτωση με Σέρβους μπασκετμπολίστες μετά το 1991.

Ίσως εσείς θα καταφέρετε όχι απλά να βγάζετε κάθε καλοκαίρι τις βάσεις για τις σχολές, αλλά να βάλετε τις βάσεις για μια πιο αξιοπρεπή ζωή για σας και τα παιδιά σας. Αν τα καταφέρετε μην ξεχάσετε και μας τις παλιοσειρές...

Πηγή: ramnousia.com