Ποτέ δεν κατάλαβα αυτήν τη μόδα Έλληνες τραγουδοποιοί να γράφουν σε αγγλικό στίχο. Τί θέλουν να μας πουν δηλαδή; Ότι έχουν πάρει Proficiency; Ή περιμένουν ότι έτσι θα πιάσουν την "καλή" εκτός Ελλάδας; Γιατί, ως γνωστόν, όλα τα charts παγκοσμίως περιμένουν τη Μόνικα και τους Matisse...

Ακόμα πιο ακατανόητη μου φαίνεται όταν ακούω τραγούδια όπως αυτά του Αγγελάκα και των Κατσιμιχαίων. Τραγούδια ειλικρινή, τραγούδια που έχουν κάτι να πουν. Τραγούδια που μιλούν στην ψυχή. Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα αντέχουν. Η αλήθεια είναι αλήθεια, έστω και 30 χρόνια αργότερα. Κι είναι τραγούδια γραμμένα σε απλά ελληνικά, την μόνη γλώσσα με την οποία μπορεί να εκφραστεί πηγαία ένας Έλληνας δημιουργός.

Πηγαίνοντας στη συναυλία των Κατσιμιχαίων στον Λυκαβηττό, δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτή την επανένωση. Όπως και να το κάνουμε, τα χρόνια δεν κρύβονται. Αλλά αυτό που κατάλαβα είναι πως οι Κατσιμίχες θα είναι πάντα Κατσιμίχες. Αυτό που προσπαθούσαν για χρόνια να πετύχουν οι Πυξ Λαξ και είναι αμφίβολο αν ποτέ το κατόρθωσαν, οι αδερφοί Κατσιμίχα το είχαν από την αρχή! Μια πηγαία έκφραση, λυρικές μελωδίες, πολιτική άποψη, κοινωνική ευαισθησία και πραγματική, όχι εξωραϊσμένη, εικόνα της ζωής.

Τα τραγούδια τους έχουν έναν στίχο με γλώσσα συχνά αργκό, που εκφράζει βιωμένες καθημερινότητες. Κι όμως, με κάποιον τρόπο, αυτός ο ρεαλισμός γίνεται ποίηση, λυρισμός. Κι αυτό γιατί διεισδύουν στους εσωτερικούς κόσμους των χαρακτήρων των τραγουδιών τους.

"Το βλέπουνε στα μάτια σου, το βλέπεις στα δικά τους / ένα σωρό τώρα τελείωσαμε είναι η ζωή τους"- (Κορίτσια της συγνώμης). Παράλληλα χρησιμοποιούν και μερικές καταπληκτικές ποιητικές μεταφορές "που σαν βιολί το σώμα σου στα χέρια μου κρατούσα"- (Γέλα πουλί μου) ή "το φεγγάρι μια μπάλα στου ουρανού το μπιλιάρδο" - (Μάρκος και Άννα). Πάντα όμως η ποίηση τους είναι στην υπηρεσία της αλήθειας, όσο και η μουσική τους στην υπηρεσία της ποίησης.

Πόσο ειλικρινές και παράλληλα πόσο λυρικό και ονειρικό είναι αυτό το τετράστιχο;

"Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα/ που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε

πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα/ που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δεν γνωριζόμαστε" (Νύχτωσε νύχτα).

Όσο για τη μουσική τους είναι ένα μείγμα από γλυκές μελωδίες μπαλάντας, παραδοσιακά και λαϊκά στοιχεία και ροκ ήχο και άποψη. Ιδίως στην συναυλία τους στο Λυκαβηττό, ίσως και από τα σύνδρομα του που-ρόκ ένεκα ηλικίας, ο ροκ χαρακτήρας ήταν πιο έντονος, γεγονός που έδωσε μεγαλύτερη ένταση στις ερμηνείες. 

Πάντως η συναυλία ξεκίνησε υποτονικά. Αυτή η εμμονή τους στη μελοποιημένη ποίηση, κούρασε κάπως και δεν πέρασε στο κοινό. Όσο κι αν προσπάθησε ο Χάρης Κατσιμίχας να υποστηρίξει αυτή την επιλογή, ακόμα και με επιχειρήματα: "Μας πονάει η καρδιά, πάμε στον καρδιολόγο. Μας πονάνε τα .... πάμε στον ουρολόγο. Μας πονάει η ψυχή. Γιατί δεν πάμε στους ποιητές;"

Όταν κατάλαβαν πάντως ότι ο κόσμος βαριόταν, το γύρισαν στα πιο ανεβαστικά τους κομμάτια, όπως το "προσωπικές οπτασίες", η "Ρίτα", τη σαρκαστική διασκευή του "Don't worry, be happy"... O κόσμος ανέβηκε, ανέβηκαν και οι Κατσιμίχες. Τραγούδησαν το "Γέλα πουλί μου, γέλα" και τότε αυτό που ένιωσα με το μαγευτικό αυτό ρεφρέν ήταν μοναδικό. Ένιωσα σαν να ξαναγράφεται η ιστορία της μουσικής, γιατί πραγματικά είναι ένα τραγούδι που έχει μείνει στην ιστορία της μουσικής (άσχετα αν το έχει τραγουδήσει και ο Νταλάρας).

Στο κοινό, κοντά στην σκηνή, εντόπισα τον γνωστό Μίλτο Πασχαλίδη, ο οποίος, προφανώς, πήγε να αποτίσει φόρο τιμής στους μεγάλους τροβαδούρους. Όσο για τους Κατσιμίχες, αυτοί απότισαν φόρο τιμής στον Μάνο Ξυδούς. Είπαν συγκεκριμένα, πως όταν έτρεχαν για χρόνια στις δισκογραφικές, για να βρουν κάποια να τους βγάλει δίσκο κι όλοι έλεγαν "φύγανε τα πρεζόνια;" μόνο ο μακαρίτης ο Ξυδούς είχε πιστέψει σε αυτούς.

Γενικά, η συναυλία αυτή μου άφησε μόνο θετικά συναισθήματα. Αν και κάποια από τα τραγούδια τα έχω ακούσει δεκάδες κι εκατοντάδες φορές, το να τα βλέπω στην σκηνή ήταν μια εμπειρία που άξιζε τον κόπο. Ιδίως όταν οι φωνές των καλλιτεχνών ακόμα αντέχουν και η όρεξή τους καλά κρατεί.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011, “Βαβυλωνία” στο Μύλο, Θεσσαλονίκη

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011, “Τεχνόπολις”, Ηράκλειo Κρήτης

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011, Φεστιβάλ ΕΔΟΝ, Κύπρος

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011, Ανοιχτό Θέατρο Κρύας, Λιβαδειά

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011, Λίμνη Δόξα, Φενεός, Ορεινή Κορινθία

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011, Βεάκειο Θέατρο, Πειραιάς

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011, Παραλία Κιοτάρι, Ρόδος

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011, Φεστιβάλ Φιλίππων - Θάσου, Θέατρο Κάστρου Καβάλας

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011, Αλεξανδρούπολη

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011, Φεστιβάλ Νεστόριου

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011, Κατερίνη

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011, TerraVibe Park

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011, Άλσος Βείκου

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011, Ακτή Δυμαίων, Πάτρα